Siła przyjaźni

[Morydz]

Od paru miesięcy nie rozmawiałam z żadnym człowiekiem dłużej niż pięć minut w szkole w czasie lekcji. Wyjątkiem jest Katherine, ale nie o to chodzi.

Nie rozumiem „ale nie o to chodzi”. O co nie chodzi?

Na całe szczęście, wśród tych nienormalnych, siedemnastoletnich z wyglądu wampirów miałam dwie koleżanki, które powitały mnie z uśmiechem, gdy weszłam do kuchni.

„Z wyglądu siedemnastoletni” to według mnie kulawe określenie. Może dla pewności poczekaj aż ktoś inny się wypowie, bo mam wątpliwości. Ale sądzę, że to brzmi brzydko.

Byłam prawie pewna, że Damon i Clarie obserwują cały nasz dzień, bo przecież co zrobiłby Willam, jeśli trzy dziewczyny (w tym wampirzyca) spróbują uciec.

Widzę, że często dopowiadasz w nawiasach. Tego się powinno unikać. Musisz tak budować narrację, by zawrzeć to, co chcesz zawrzeć w zdaniu a dopowiedzi w nawiasach nie były już potrzebne.

Podbiegłam do moich przyjaciół i doczekałam się bardzo przyjemnego powitania.

Nie brzmi to ładnie. Chodzi mi o sformułowanie „doczekałam się”. Mnie osobiście kojarzy się z pretensją, że się długo na jakiekolwiek powitanie czekało.

Worki pod oczyma i błyszczące od łez oczy wskazywały na to, że często płacze.

Oczyma, oczy. Powtórzenie. Tym bardziej drażniące, że w obrębie jednego zdania.

- Słuchajcie. Mam niecałe cztery minuty czasu...

Cztery minuty! To już jest określenie jakiegoś okresu czasu i tyle wystarczy! Nie ma potrzeby dodawać słówko „czasu”. To jest zresztą pleonazm i to bardzo rażący.

Skrywane we mnie uczucia od czasu porwania wydobyły się ze mnie ze zdwojoną siłą.

Skoro w bohaterce te uczucia były skrywane, to logiczne, że i z niej się wydobędą. Nie ma potrzeby tego podkreślać.

To nie jest przedstawienie!- dodałam i szepnęłam Zachowi na ucho.- Jeśli chcecie mnie dalej ratować, to nie mówcie jej już nic!- ostatnie wyrazy wykrzyczałam.

Jak można szeptać, wykrzykując? To krzyczy, to szepcze i już się pogubiłem.

-A kiedykolwiek miałaś?- westchnął, odblokowując samochód.

Jak się zablokowuje samochód?

Widząc nagłówek „Drogi pamiętniczku” zapaliła mi się lampka ostrzegawcza. Dwa zdania dalej wiem już, że po raz setny mam do czynienia z szałową młodzieżą – wampirami. I wiem też, że ten komentarz mógłbym napisać w ciemno, nie czytając nawet opowiadania, bo nie różni się ani odrobinę od masy innych tekstów opartych na tym motywie.
Tutaj to już zupełny Meksyk na wrotkach – dzieci, nie dość, że jeżdżą samochodami (luksusowymi) to jeszcze grożą sobie nawzajem, że się pogryzą/powypijają/pozabijają. Opowiadanie nudne, sztampowe, podyktowane modą – taka jest niestety prawda, a przynajmniej w moim odczuciu.
Błędy wymieniłem takie, jakie znalazłem. Poza tym zapamiętaj jeszcze, że przed myślnikiem również robi się spację.
Co do fabuły, to nie będę się wypowiadał, bo nie do końca załapałem, co tam się w ogóle działo z tymi dzieciakami. Płaczą, grożą że się pozagryzają i właściwie tyle z tego pamiętam.

PLUSY:
+ krótkie (przy tej tematyce to wielki plus...)

MINUSY:
- wyświechtany motyw, tak modny, że aż irytujący
- nuda
- najwyższej błędności błędy językowe (cztery minuty czasu – nie daruję!)

OCENA:
2/10