Wizyta

[Nana]

Kiedy wracam do mieszkania, ona już się w nim zadomowiła. Siedzi na prostym krześle, plecami niemal całkowicie przylegając do oparcia. Na blacie stojącego przed nią stołu znajduje się plik żółtych, wyblakłych karteczek samoprzylepnych. Obraca w palcach długopis, powoli i z namysłem zabijając czas. Z pełną premedytacją i bez poczucia winy.
- O! Pojawiła się pani. – Unosi wzrok, słysząc szczęknięcie zamku w drzwiach wejściowych.
Zamieram. Znam tę postać z nieciekawą fryzurą, wieńczącą zupełnie przeciętnej urody głowę. Znam jej sfilcowany, kilkuletni sweterek, nobliwą beżową spódnicę i rajstopy w geometryczny rzucik.
Rzeczywistość pokazuje w uśmiechu ostro zakończone zęby. Wygląda jak bazyliszek wciśnięty w przyciasny kostium podstarzałej urzędniczki.
- Chyba nie myślałaś, że wszystko będzie szło jak z płatka? – mruczy pobłażliwie. – Dostałaś tyle dobra, szczęścia… Zaciągnęłaś duży kredyt. Czas zapłacić. Przyślemy tu… komorników – mówi rzeczowo.
Patrzę jak oblizuje kły długim, rozdwojonym na końcu językiem.
- Najpierw przyjdzie Strach… - mruczy niemal z rozkoszą. – Potem Nieszczęście… – patrzy na mnie łakomie. – Na koniec pojawi się Samotność…
Obserwuję ją oniemiała ze strachu.
- No, co ja poradzę, pani kochana? – rzuca kordialnie zatrzaskując przeglądaną teczkę. – Wszystkie długi trzeba płacić!

[Konto usunięte]

Kiedy wracam do mieszkania, ona już się w nim zadomowiła.

Tak mi zgrzyta ta zmiana czasu.

unosi wzrok słysząc szczęknięcie zamku w drzwiach wejściowych.

"wzrok, słysząc"

Znam tę postać z nieciekawą fryzurą wieńczącą zupełnie przeciętnej urody głowę.

Postawiłabym przecinek między "fryzurą" a "wieńczącą"

– patrzy na mnie łakomie – Na koniec pojawi się Samotność…
Patrzę tylko na nią oniemiałą ze strachu.

"patrzy", "patrzę" - zgrzyta mi.


Hmm, napisane dobrze, bardzo dobrze. Nie wiem tylko, czy dobrze rozumiem. Dlatego nie będę się tutaj rozwodzić co i jak, tylko poczekam na inne komentarze

Duś

[Nana]

Dzięki. Lecę poprawiać błędy. Przecinki, ścierwa jedne, zawsze mi się gdzieś gubią

[Mestari]

Mesiątko obiecało, Mesiątko komentuje.

Kiedy wracam do mieszkania, ona już się w nim zadomowiła.

Jak Duś wspomniała, brzydkie. Może "Kiedy wracam do mieszkania, ona już czeka" czy coś w tym stylu?

wyblakło żółtych

Wyblakłożółtych. Jeśli piszemy o odcieniach jakiegoś koloru, to piszemy razem (np. jasnoniebieski). Gdybyś pisała o dwóch różnych barwach, użyłabyś myślnika (np. czarno-biały)
Możesz też napisać "plik żółtych, wyblakłych karteczek".

Co do treści:

Dość pesymistyczny przekaz. Pokazujesz dość powszechny typ człowieka - cierpiętnika, przekonanego, że za każdą chwilę szczęścia trzeba swoje odcierpieć. Taka postawa to pewnego rodzaju destrukcja. Zgorzkniejemy na starość jak nic, jeśli będziemy snuć takie wizje

[Nana]

Czemu? Żyjcie jest ciężkie, bywa do bani, więc równie dobrze mogę ciągnąć z niego to, co lubię, kiedy już to wiem
Nie jestem aż tak zgorzkniała jak mogłoby się wydawać.

[Mestari]

Ja tam nie mówię, że Ty, bo osobiście Cię nie znam

Taki przekaz mi serwujesz, to ogłaszam, co zrozumiałam.

[Nana]

Spoko. Miło mi, że znalazłaś czas, żeby to przeczytać.

[Hayley]

Błędy techniczne:

- O! Pojawiła się pani – unosi wzrok, słysząc szczęknięcie zamku w drzwiach wejściowych.

wielka litera, wcześniej kropka (po 'pani')

– Potem Nieszczęście… – patrzy na mnie łakomie(kropka) – Na koniec pojawi się Samotność…

Moje spostrzeżenia:

Kiedy wracam do mieszkania, ona już się w nim zadomowiła.

Zgadzam się z Duś, może napisać coś w stylu:
'Kiedy wracam do mieszkania, ona już tam jest,/ ona już tam jest, zrelaksowana, zadomowiona '(można tez połączyć wtedy z drugim zdaniem, aby pokazać jej beztroskę związana z tym właśnie 'zadomowieniem')

Znam tę postać z nieciekawą fryzurą, wieńczącą zupełnie przeciętnej urody głowę.

głowa przeciętnej urody... Hm... Jakoś mi to nie pasuje, raczej 'twarz' bym tu widziała.

- Chyba nie myślałaś, że wszystko będzie szło jak z płatka? – mruczy pobłażliwie. – Dostałaś tyle dobra, szczęścia… Zaciągnęłaś duży kredyt. Czas zapłacić. Przyślemy tu… komorników – mówi rzeczowo.
Patrzę jak oblizuje kły długim, rozdwojonym na końcu językiem.
- Najpierw przyjdzie Strach… - mruczy niemal z rozkoszą

rzuciło mi się to w oczy.

Patrzę jak oblizuje kły długim, rozdwojonym na końcu językiem.
- Najpierw przyjdzie Strach… - mruczy niemal z rozkoszą. – Potem Nieszczęście… – patrzy na mnie łakomie

tu też.



Dla mnie to jest takie coś o niczym, bez głębszego... hm... Nawet bez żadnego sensu, ukrytego dnia, czegokolwiek, ot co napisana scenka - ładnie bo ładnie, nie powiem - ale taka nijaka moim zdaniem. Coś zwykłego ujęte ładnymi słowami, ale po całości mam odczucia, jak po przeczytaniu ulotki z tabletek - jest ok, rozumiem każdy wyraz i zdanie, ale całość jest bezbarwna pod względem przesłania - o ile kiedykolwiek jakiekolwiek być miało.

[Nana]

Dzięki za wytknięcie błędów i opinię^^

[Nana]

Cieszę się^^

[el Bandita]

Dość pesymistyczny przekaz. Pokazujesz dość powszechny typ człowieka - cierpiętnika, przekonanego, że za każdą chwilę szczęścia trzeba swoje odcierpieć.

Racja, też odniosłam takie wrażenie, ale pomimo podobało mi się. Krótko, ale moze niekoniecznie ciekawie, to i tak cos w sobie ma. ^^

[Pasiasty]

Ja się z Sil zgodzę, przezabawne ;-) Uśmiałem się jak norka, od początku do końca. Miałem nawet intensywne przemyślenia, czy to jest przedstawicielka czyśćca, a może wróżbitka. Ale obstawiam Panią Szatan ;p Jak zwykle przewrotnie i w Twoim stylu :-) Jestem na tak.
Namaste, El Tigre

[Nana]

Tygre, blisko. To jest pani Życie, więc nieco straszna z niej bab. Ale miało być tak na pół-śmiesznie^^

---

Dzięki, Bandita

[BARTEK ZALEWSKI]

Nano, to miała być przypowieść na temat "Za wszystko trzeba w życiu płacić"? odrobinę przewrotne, ale...jak na "short story" czegoś mi brakuje. niemniej, z uwagi na warsztat, pozostaję Twoim wiernym fanem-czytelnikiem. pozdrawiam, Bart

[Nana]

Dzięki. Może spróbuję coś z tym jeszcze zrobić.