betelgeza już dawno wybuchła

[Miranda Calle]

Bardzo oszczędna liryka, ładna wersyfikacja i subtelne metafory. Każdy wers przesycony smutkiem, a pointa nie przynosi ulgi, wszak na niebo można tylko popatrzeć, a nawet najlepszy teleskop nie przybliży nas do niego. Tylko śmierć?
Podoba mi się też wieloznaczność czekania, rozgrzewania i ubywania. Zwłaszcza w kontekście tytułu. 

Tu mną szarpnęło, do głębi:

nie wiem co piękniej pachnie
ona czy bez

Ode mnie 5/5.