Pierwsza symfonia - kakofonia

[miriad]

To ja będę bardziej detaliczny. Z Rootem się zgadzam, postaram się zatem nie powtarzać jego słów, ale dodam od siebie tyle:

zaczynam więc rozchlapywać
mgłę bezbarwnych uczuć świata

!!
po 1: rozchlapywać mgłę
po 2: no ten truizm z bezbarwnymi uczuciami świata.
po 3: całościowo. znaczenie - jakie? co oznacza rozchlapywanie ściętych uczuć świata? w dodatku jako alternatywa dla spania i niespania. abstrakcja jest przesadzona, imo, ale uprzyjmy się i doszukajmy czegoś. rozchlapywać, mącić ( ), dezorganizować, pozbywać się, a zarazem szerzyć, rozsiewać. PL się chyba po prostu nurza w tej beznadziei i nieczułości świata, rozpamiętuje, chlipie. popraw, jesli się mylę.

o których wiem tyle iż
niemożnością jest przestać łkać

oj przesyt. trudno się przemóc do współczucia, bo na pierwszy plan pcha się pogarda do aż takiej żałości. to naprawdę wychodzi śmiesznie. i właśnie pożałowania dla PL godnie.

z codzienności gdzie zgrzany
i spocony tkwiłem na wątłej
tafli lodu

komenderuje mną

i wątek się urywa. ot opis... termicznych odczuć? co z tą taflą lodu? czemu wątła, co symbolizuje, czemu też gryzie się z codziennością (i rootsa nie powtórzę o grzmocie). no nie wiem, co powiedzieć. jak dla mnie mocny kicz. ale to dalej jest najgorzej:

paradoksalne nieżycie w życiu
do którego lgnę potężnie
nieżycie które zagłusza
szum rozgorzałej krwi
już zasypiam

wszystko pustosłowie. pusta poetyka to... no nieważne co.

znika słońce
kwiatów też nie ma polnych
znika las zielony ze swoim
dywanem puszyście brązowym
znika bóg co z ukrycia łypie
znika misterium komiczne
znikam ja
i znikasz ty też

to jest, panie dziejski, ratunek dla tego wiersza. coś prawdziwego, nie wymuszonego, i coś, co dociera, zwłaszcza krótką dorzeczną formą. nawet, a może zwłaszcza końcówka.