Nałóg każdego odziewa w prostacki płaszcz

[starysta]

mały człowiek stoi na ulicy głodny
butelki dzwonią
płuca domagają się dymu
serce dudni
a w portfelu dwadzieścia trzy grosze

buddyści mówią duhkha

stoi w miejscu
zaszczuty przez rzeczywistość
powoli nabiera kształtu gnijącej masy
smród zewsząd małe zaszczute śmierdzi
odwracasz głowę
zamykasz okno

Jeżeli tu jest bobrze to poniżej, co widzisz.

a mały człowiek
wraca w swoje odpływające granice
innego świata
zamkniętego w znanych kształtach

wypełnione spienioną cieczą ciało
jest nieregularne
w ciągłym ruchu albo bezwładne

gorączką słów niekontrolowanych
i własnym pocałunkiem
wciąż zapala sobie znicz

Tu jest bardzo zagmatwane, czy czasami nie wdziałaś płaszcz.

Uważam że trzecia strofa w ogóle jest nie potrzebna. A reszta do storno.
Uporządkuj Lysso, może nie mam racji ale w tej formie ja tego jakoś nie widzę.