Trójkąty, ostroboki, szpagaty

[Miranda Calle]

Kiedy za oknem taki skwar, może chciałbyś
poszurać mną jak szmatą
po krochmalu,
nago?
Pozamiatać mną w dziwnych miejscach?

Na babci bursztyny rozsypane mnie rzucić i zalać
do procent powyżej?
Jak postawisz mi mur, ja sobie stworzę chmurę, by nań
wejść. Albo ławkę podstawię, takie mam ciężkie
od żądzy sumienie. Jak mogłeś nie pozmywać
naczyń? Nie wierzę...

To ja cały dzień się wspinam, by donieść
informację... O wszach i wsze  (dont vous a parlé mon coeur).
Po ustach palec jak smyk, smyr-smyr. Sza.
Nie dowie się nikt.
Nie zmienię się w sopel tak jak ty. O nie.
Nie dam się!

Halo!
To ja! Najdroższa wariatka twa, na nerwach
wciąż będę ci grać, jak na bębnie ram -
tam – tam!

Być może potrafisz namalować mi na niebiesko, uśmiech Giocondy,
powietrzem.
Mam pędzel.
Staram się, bo sny. Chcę więcej!
Amarantowy szampan sprowadzany z Chin
i trawiaste dywany, bierzesz mnie
wśród pszczół tak doskonałych,

a potem lepię ci ciasto z dżojstików, cukrowej waty
i żelek Haribo.
Czujesz jakie wilgotne? Puszyste?

A ty znów jesteś na diecie?