choć świt nad ranem piękny, cisza o świcie torturą

[Miranda Calle]

dzień nie zaczął się wcale
w odurzonym stanie tkwiąc
zapomniałam się obudzić
śnię
o potrójnych parach tańczących w rytm płaczu
wśród soczyście żółtych płaszczy maków
depcząc serce rozsypane i piękne
to moje, więc złam je
- zbaw mnie!
ty - mój stygrysiony, wymarzony
na śmietnikowym tronie w ceratowej koronie
posępne oblicze wśród tytoniowych chmur
i butelkowe limo w bonusie, zapleczny Bóg
w pętli mego snu
nie budź mnie