sztukmistrzowie dnia powszedniego

[Toya]

odpryski miasta pod lodem
pojedyncze światła 
kawałki nieba jak po wielkim wybuchu
niewyraźne pogłosy 

ryby nie biorą 
plan bierze w łeb i zimno jak to w lutym
jak wtedy gdy śni się zmierzch 
w mieście bez nazwy
z historią bezdomnego której nie chcesz poznać 

każdy ma swoją dumę i bramę
do obłażenia z człowieczeństwa  
aż po przejrzystość 
przez którą nie masz jak się schować 

chyba że w leju po wielkim wybuchu
pojedynczym świetle 
pogłosie 
za paragonem na którym odpust
bez konieczności rachunku sumienia