Via Appia - Forum

odpryski miasta pod lodem
pojedyncze światła 
kawałki nieba jak po wielkim wybuchu
niewyraźne pogłosy 

ryby nie biorą 
plan bierze w łeb i zimno jak to w lutym
jak wtedy gdy śni się zmierzch 
w mieście bez nazwy
z historią bezdomnego której nie chcesz poznać 

każdy ma swoją dumę i bramę
do obłażenia z człowieczeństwa  
aż po przejrzystość 
przez którą nie masz jak się schować 

chyba że w leju po wielkim wybuchu
pojedynczym świetle 
pogłosie 
za paragonem na którym odpust
bez konieczności rachunku sumienia

I niestety tylko ryby... a takich sztukmistrzów coraz więcej. Bardzo dobry, społeczny wiersz.

Toya - pięknie. Wzruszyłam się. Podoba mi się powtórka w ostatniej strofie. Przemyśl dwa ostatnie wersy. Moim skromnym zdaniem to niepotrzebne dopowiedzenie, ponieważ i bez nich poruszyło się moje sumienie.

Marcinie, Julio - dziękuję.

A mnie się podoba melodyka tego wiersza, na co nikt wcześniej nie zwrócił uwagi. Bardzo przyjemnie czyta się i brzmi na głos.
W warstwie metaforycznej mocny. O sile wrażliwości przeciw złu świata, niesprawiedliwości, fałszywym świadectwom, sfabrykowanym dowodom. O obłażeniu z człowieczeństwa.

Tym razem pani kochana nie moja baja - ja tu wiżu pospolitu wyliczanku No co ja poradzę ze nic nie poradzę

Mirando - dziękuję.

Błażeju - to ja tym bardziej nic nie poradzę.
Może następny. Dzięki.

Tym razem jakoś do mnie nie trafił Twój wiersz, za dużo patosu jak dla mnie...