Panie, Władco Wszechświata, Bezimienny Żeglarzu,
Ojcze Przenajświętszy, Dobroci Nieskończona.
Malowideł światła cudowny Malarzu,
Królu, co otwierasz do wszystkich ramiona.
Dałeś mi wiarę, choć wbrew mojej woli
Ty Panie stworzenia, mądrości nieprzejednana,
Co kawałki mej duszy zaćmieniem ogryzasz powoli,
Choć spazmem wstrząśnięta, klęczy na kolanach.
Ty, łapiąc oddech powolny, wzdychasz nad stworzeniem,
Zazdrosny o diabła, ukryty w jaskini rozpaczy,
Bo choć Tyś dobroć uczynił, stała się brzemieniem
Zbyt ciężkim, bo sprawiła, że serce kołacze.
ja bez słów skargi znosząc świata zapaść powolną
Wymawiam po cichu imię, co brzmi Tajemnica.
Bez łez, jednak pragnąc, byś uczynił mnie wolną,
Czuję wzbierającą sól na mych źrenicach.
Wyciągam więc powoli bolesne zadry z twarzy,
A Ciebie nazywam w myślach okrutnikiem,
Starcem posępnym, wzniesionym na ołtarze,
Co duszę wolną uczynił niewolnikiem.
Ukrzyżowane wspomnienia, pustki i ciemności
I modlić się nie mam siły, skoro nadaremnie
Gasnę powoli, stapiając się w nicości
Czując, że coraz mniej jest mnie we mnie.
Łaskawości Największa co w dobroci swej trwasz,
Czemuś zniszczył duszę co Ciebie wielbiła?
Czy niedostatecznie kochała ten majestat Wasz,
Że ją właśnie ta miłość ostatecznie zabiła?
Nienawidzić Cię pragnę, boś odebrał mi wszystko,
Czemuś raj ukazał i piękno istnienia,
A z mojego życia uczyniłeś Boże swe igrzysko,
I nawet z litości nie dasz zapomnienia?
Obojętne spojrzenie, oraz brak spełniania,
Nie wiem opętanie to, czy szaleństwo każe iść tą drogą
Bo choć wierzę nadal, nie pragnę przebaczenia
"Zabierz ten ból" krzyczę tylko, choć sama nie wiem do kogo.
Ojcze Przenajświętszy, Dobroci Nieskończona.
Malowideł światła cudowny Malarzu,
Królu, co otwierasz do wszystkich ramiona.
Dałeś mi wiarę, choć wbrew mojej woli
Ty Panie stworzenia, mądrości nieprzejednana,
Co kawałki mej duszy zaćmieniem ogryzasz powoli,
Choć spazmem wstrząśnięta, klęczy na kolanach.
Ty, łapiąc oddech powolny, wzdychasz nad stworzeniem,
Zazdrosny o diabła, ukryty w jaskini rozpaczy,
Bo choć Tyś dobroć uczynił, stała się brzemieniem
Zbyt ciężkim, bo sprawiła, że serce kołacze.
ja bez słów skargi znosząc świata zapaść powolną
Wymawiam po cichu imię, co brzmi Tajemnica.
Bez łez, jednak pragnąc, byś uczynił mnie wolną,
Czuję wzbierającą sól na mych źrenicach.
Wyciągam więc powoli bolesne zadry z twarzy,
A Ciebie nazywam w myślach okrutnikiem,
Starcem posępnym, wzniesionym na ołtarze,
Co duszę wolną uczynił niewolnikiem.
Ukrzyżowane wspomnienia, pustki i ciemności
I modlić się nie mam siły, skoro nadaremnie
Gasnę powoli, stapiając się w nicości
Czując, że coraz mniej jest mnie we mnie.
Łaskawości Największa co w dobroci swej trwasz,
Czemuś zniszczył duszę co Ciebie wielbiła?
Czy niedostatecznie kochała ten majestat Wasz,
Że ją właśnie ta miłość ostatecznie zabiła?
Nienawidzić Cię pragnę, boś odebrał mi wszystko,
Czemuś raj ukazał i piękno istnienia,
A z mojego życia uczyniłeś Boże swe igrzysko,
I nawet z litości nie dasz zapomnienia?
Obojętne spojrzenie, oraz brak spełniania,
Nie wiem opętanie to, czy szaleństwo każe iść tą drogą
Bo choć wierzę nadal, nie pragnę przebaczenia
"Zabierz ten ból" krzyczę tylko, choć sama nie wiem do kogo.