22-12-2014, 18:03
WIGILIA
Kiedy dochodziłem do sklepu ,oderwał się od płotu i chwiejnym krokiem ruszył w moją stronę.
- Cholera, jak ja nie lubię takich typów – pomyślałem ,odruchowo sięgając do kieszeni poszukiwaniu drobnych – ile tym razem? Pięćdziesiąt groszy? Złotówka?
Stanął przede mną i o dziwo nie wyczułem charakterystycznej woni przetrawionego alkoholu, ani specyficznego konglomeratu zapachowego, złożonego z brudu, moczu, kiszonych ogórków i dawno nie mytego ciała. Patrzył też jakoś inaczej; bez uniżoności – tak smutno, z nutą rezygnacji.
- Da Pan złotówkę? – A jednak! – Są święta. Trza być dobrym i poratować człowieka w potrzebie.
-Panie, nie wyjeżdżaj mi tu pan ze świętami i dobrocią. Chlać się chce i tyle!
Spojrzał mi w oczy jeszcze raz, dziwnie, przenikliwie, aż uciekłem wzrokiem, grzebiąc w kieszeni. Natrafiłem na monetę, więc bezmyślnie obracałem ją w palcach. A niech ma i się odczepi.
Coś nietypowego było w jego wyglądzie, ale w pierwszej chwili nie mogłem załapać co mi nie pasuje. Brudna, wyświechtana kufajka, poplamiona jakimś olejem, walonkowe buty i rozchełstana pod szyją kraciasta koszula. A spod niej, przy szyi wystawały... o Boże!, szare, postrzępione pióra! Jak u zarośniętych gości, którym wystają włochy, obficie porastające klatę i przywodzące na myśl brakujące ogniwo w teorii Darwina. Ale tu pióra!
Przesunąłem spojrzenie w dół. Spod postrzępionych mankietów też pióra! Tak samo sfatygowane, upstrzone plamkami krwi – jakieś resztki majonezu - matowe i oczywiście brudne jak nieszczęście.
Podałem złotówkę - Panie, co to...? – wskazałem palcem, bojąc się dotknąć – co to jest?
Wzruszył ramionami i przypalił wymiętoszonego niedopałka.
- Coś pan taki dziki? Piór żeś pan nie widział?
- No, porastających ludzi, to raczej nie.
-A skąd pan wiesz, że jestem ludź – parsknął krótko, przesuwając językiem zapalonego kiepa z jednego kącika ust w drugi – ja jestem Anioł. Anioł – Stróż.
Zdębiałem. Przecież nic nie piłem, a wprawdzie dzień wigilijny jest magicznym dniem, ale nie słyszałem, żeby w związku z nim odbywały się jakieś cuda czy widzenia.
- Toś się pan, Panie Anioł ładnie doprowadził. Sam się nie upilnował, a innych ma pilnować... Gdzie podopieczny?
Ruchem głowy wskazał w bok. Rzeczywiście, w słabym świetle latarni dostrzegłem siedzącego na chodniku mężczyznę z głową opartą o kolana.
- Anioł - ze względu na jego wygląd, obcesowo przeszedłem na Ty - dlaczego nie bierzesz go do jego domu. Wigilia...
Przerwał mi machając niecierpliwie ręką.
- To jest jego dom i jego wigilia. Nic już więcej mu nie potrzeba do radości świąt. Tylko ta złotówka. A ja czuwam nad nim. Dlatego jeszcze żyje. Nie wpadł pod samochód, nie zapił się na śmierć, nie zadźgali go. A, że wyglądam jak on? Anioł musi wyglądać jak jego podopieczny.
Odwrócił się i ruszył w stronę człowieka. Stałem jak zaczarowany.
-Ale nie śmierdziałeś wódą! – rzuciłem głośno do jego pleców .
Nie odwracając się do mnie powiedział, jakby kierując te słowa w niebo.
- Wystarczy, że czuję jak on. Mój szef już czeka na tego biedaka.
Potrząsnął delikatnie mężczyzną, wciskając mu złotówkę do ręki i coś cicho szepcząc do ucha. I wtedy zobaczyłem uśmiech szczęśliwego człowieka w te piękne święta.
Kiedy dochodziłem do sklepu ,oderwał się od płotu i chwiejnym krokiem ruszył w moją stronę.
- Cholera, jak ja nie lubię takich typów – pomyślałem ,odruchowo sięgając do kieszeni poszukiwaniu drobnych – ile tym razem? Pięćdziesiąt groszy? Złotówka?
Stanął przede mną i o dziwo nie wyczułem charakterystycznej woni przetrawionego alkoholu, ani specyficznego konglomeratu zapachowego, złożonego z brudu, moczu, kiszonych ogórków i dawno nie mytego ciała. Patrzył też jakoś inaczej; bez uniżoności – tak smutno, z nutą rezygnacji.
- Da Pan złotówkę? – A jednak! – Są święta. Trza być dobrym i poratować człowieka w potrzebie.
-Panie, nie wyjeżdżaj mi tu pan ze świętami i dobrocią. Chlać się chce i tyle!
Spojrzał mi w oczy jeszcze raz, dziwnie, przenikliwie, aż uciekłem wzrokiem, grzebiąc w kieszeni. Natrafiłem na monetę, więc bezmyślnie obracałem ją w palcach. A niech ma i się odczepi.
Coś nietypowego było w jego wyglądzie, ale w pierwszej chwili nie mogłem załapać co mi nie pasuje. Brudna, wyświechtana kufajka, poplamiona jakimś olejem, walonkowe buty i rozchełstana pod szyją kraciasta koszula. A spod niej, przy szyi wystawały... o Boże!, szare, postrzępione pióra! Jak u zarośniętych gości, którym wystają włochy, obficie porastające klatę i przywodzące na myśl brakujące ogniwo w teorii Darwina. Ale tu pióra!
Przesunąłem spojrzenie w dół. Spod postrzępionych mankietów też pióra! Tak samo sfatygowane, upstrzone plamkami krwi – jakieś resztki majonezu - matowe i oczywiście brudne jak nieszczęście.
Podałem złotówkę - Panie, co to...? – wskazałem palcem, bojąc się dotknąć – co to jest?
Wzruszył ramionami i przypalił wymiętoszonego niedopałka.
- Coś pan taki dziki? Piór żeś pan nie widział?
- No, porastających ludzi, to raczej nie.
-A skąd pan wiesz, że jestem ludź – parsknął krótko, przesuwając językiem zapalonego kiepa z jednego kącika ust w drugi – ja jestem Anioł. Anioł – Stróż.
Zdębiałem. Przecież nic nie piłem, a wprawdzie dzień wigilijny jest magicznym dniem, ale nie słyszałem, żeby w związku z nim odbywały się jakieś cuda czy widzenia.
- Toś się pan, Panie Anioł ładnie doprowadził. Sam się nie upilnował, a innych ma pilnować... Gdzie podopieczny?
Ruchem głowy wskazał w bok. Rzeczywiście, w słabym świetle latarni dostrzegłem siedzącego na chodniku mężczyznę z głową opartą o kolana.
- Anioł - ze względu na jego wygląd, obcesowo przeszedłem na Ty - dlaczego nie bierzesz go do jego domu. Wigilia...
Przerwał mi machając niecierpliwie ręką.
- To jest jego dom i jego wigilia. Nic już więcej mu nie potrzeba do radości świąt. Tylko ta złotówka. A ja czuwam nad nim. Dlatego jeszcze żyje. Nie wpadł pod samochód, nie zapił się na śmierć, nie zadźgali go. A, że wyglądam jak on? Anioł musi wyglądać jak jego podopieczny.
Odwrócił się i ruszył w stronę człowieka. Stałem jak zaczarowany.
-Ale nie śmierdziałeś wódą! – rzuciłem głośno do jego pleców .
Nie odwracając się do mnie powiedział, jakby kierując te słowa w niebo.
- Wystarczy, że czuję jak on. Mój szef już czeka na tego biedaka.
Potrząsnął delikatnie mężczyzną, wciskając mu złotówkę do ręki i coś cicho szepcząc do ucha. I wtedy zobaczyłem uśmiech szczęśliwego człowieka w te piękne święta.