Krzywa

[starysta]

znowu odkłada życie na bark
innych
plecy pochylone
ręka wyciągnięta
puszka drży w dłoniach
wargi mamroczą

pożyczkę zaciągnął
przed Bogiem

słowem

czasu zabraknie filozofom
na usprawiedliwienie

wracaj drżący niemocą skażony
chowaj pod szaty swój styl
żywi czekają w kolejce
na twoje nerki, wątrobę, serce
krok jeden jeszcze wykonaj

nic więcej

padniesz na bruk i skonasz


polecam nie piwko
a kromkę Bożego Ciała
oświecenia
trzeba chleba
bo rozumu bozia nie dała

wróć na wprost
wróć na wprost do żywych