Starysto, zauważyłem skrajną, jątrzącą poczucie smaku dychotomię w przekroju zgola całej twojej twórczosci. Mianowicie masz kawałki albo świetne, po prostu strzały w sedno, albo urywki totalnie do opłakania przy następnych gorzkich żalach. Generalnie rzadko bywa, by było cos pomiędzy. Tak to widzę.
Cytat: znowu odkłada życie na bark
innych
Ja wiem doskonale, że to wcale nie literówka, że to świadome działanie i aż boli, ze takie cos robisz. Zupełnie chybione, psuje całą myśl. Mówi się "na barki" i powinno tak pozostać; a jeszcze gdy mowa o innych...;/ Rozumiesz?
Tu z kolei:
Cytat: pożyczkę zaciągnął
przed Bogiem
..metafora prosta a ciekawa. Udane.
Aż tu nagle:
Cytat: wracaj drżący niemocą skażony
chowaj pod szaty swój styl
Takie wianuszki. Raaanyyyy
O tym własnie mówię - raz prawdziwa krasa, raz jakieś mamroty kloszarda (żeby porównania daleko nie szukac
). Gwoli jasności - ja to tak z przekąsem teraz mówię, nie obraź się, jakkolwiek sam sens powyższego jest jak najbardziej poważny; grzeszysz, kolego, grzeszysz!
Ten urywek to klapa. Nastrój pada natychmiast.
Ponadto rozważ, błagam, używanie przecinków bo pierwsza linijka może być rozumiana co najmniej na 3 warianty.
Cytat: żywi czekają w kolejce
na twoje nerki, wątrobę, serce
krok jeden jeszcze wykonaj
nic więcej
padniesz na bruk i skonasz
I znowu coś świetnego. Może za wyjątkiem podkreślonego. (tj. świetnie ujęte. z samą treścią i postawą podmiotu lirycznego się nie zgadzam, co to to nie;p)
Cytat: a kromkę Bożego Ciała
oświecenia
Też bardzo dobre.. za to potem pojawia się:
Cytat: trzeba chleba
bo rozumu bozia nie dała
;/
Cytat: wróć na wprost
wróć na wprost do żywych
Tego "na wprost" też nie przyjmuję z zadowoleniem; ale to juz może subiektywna opinia. Rozumiem, że chciałeś podkreślic, iż ten "powrót" to nic prostrzego. Po prostu niekoniecznie dobrze mi to brzmi, ale samą koncepcję doceniam.
No i tutaj dość normalny, dajacy się uzasadnić podział na akapity, za co też plus, bo często bywa to odwrotnie tu na forum.
Osobiście sama wymowa wiersza jest w wielkiej mierze (bo może nie jakoś tak w 100%, ale w 80 na pewno) niezgodna ani z moim stanowiskiem w poruszanym problemacie (każdy ma swoje
ka. Hanzo by wiedział, o czym mówię;p), ani z tym, co sądze na temat sądzenia innych (a sądze - a tak tak!;p - mianowicie, że jest to nieuniknione, owszem, a jednak należy jak najwięcej zachowywać dla siebie, przynajmniej w tak poważnych sprawach. pouczać innych, jak zyć, jeszcze w niektórych wypadkach zrozumiem, w MIARĘ, cmokajac, ale co tam, pal to licho, czasem nawet jest w tym ciut dobrego.... ale żeby obrzucać ich, tych innych, przyganą a la jehowa, czyli aż z pogardą, zohydzając do nich pozostałych, tych niby lepszych? tak to umie i uczy tylko wzmiankowany idol, a za nim jego owieczki) nie pozwala mi powiedzieć, żeby mi się wiersz od tej strony spodobał, nie kłamiąc przy tym. Ale to dla mnie akurat spawa nieistotna;]
No i ten tytuł... Rany boskie, tytuł! Właśnie dla tego tytułu zdecydowałem sie jednak na napisanie posta. Niech za komentarz posłuzy fakt, że ja już nawet się z tego tytuliszcza nie śmiałem; załatwił mnie on, załamałem ręce;/ Jak dla mnie tylko pretensjonalność i jakaś chora a zgubna potrzeba sztucznego, bo papierowymi elementami (nie inaczej) tuningowania, przystrajania dzieła tłumaczy jakiegokolwiek 'artystę' w działaniu, gdy tworząc przykładowo rzeczkę nadaje jej ni z gruchy ni z pietruchy nazwę (nie "ogień" nawet! co by było jeszcze uzasadnione) "bakłażan";/ albo "wycior", albo "wstawaj stary, już za halba pięć";/ No proszę was, ARRRRtyści! Litosci;]
