te nikczemne marzenia

[Pasiasty]

wyjdźmy wreszcie z mrowiska
na boso
zróbmy coś szalonego
w deszczu

odłączmy ładowarki z mózgów
pobądźmy offline

dajmy sobie po plasterku sera
na dłonie
zepnijmy się guzikami od koszuli
nawzajem

wyjmijmy paznokcie z oczu
popatrzmy wgłąb

kiedy szum fal zakpi z nas
bzyczące akumulatory się rozładują
asysta nie będzie już potrzebna
może będziemy uchyleni lecz wolni

[Piramida88]

Druga strofa i ostatnia dają duży potencjał temu wierszowi. Była chwila gdzie można się było zastanowić, a i taka gdzie uśmiechnąć. Gdyby to ładnie wypośrodkować i nieco przeredagować do odpowiedniego kształtu, to mógłby powstać utwór z dobrym kopem. W tej postaci jest tak średnio. Niby pojawia się coś do uchwycenia, ale jakby za mało. Zostawiam 3/5