*** ( ... na naszym końcu)

[Liwaj]

wpuszczasz atrament w jeziora moich dni
szanujesz obojętnie długie rozmowy z przestrzenią
nie przerywasz nawet pustynnym pyłem
ani francuskimi talerzami tłuczonymi z brzękiem
boisz się teraźniejszości kłamstw, szarości
kontrastowych barw o zmierzchu

cierpisz na schizofrenię samopoczucia:
wibrują ci kości, przepalony przełyk
burczy cichutko skarży się na ogień
staczasz się ze znanego szczytu
twój syzyf właśnie niknie w oddali
samym spojrzeniem gniesz mnie
jak patyk z ogniska jaskrawy gorącem
w czerni nocnych decyzji

zatrzymujesz się zbyt długo na naszym końcu

19.06.12

[RootsRat]

Przesyt środków stylistycznych sprawia, że ten wiersz to niezrozumiały bełkot, moim zdaniem. Takie bla bla bla. Przerost formy nad treścią. A, i nie można stoczyć się z podnóża góry.

Sent from my GT-I9100 using Tapatalk 2

[Liwaj]

błagam o pomoc ze staczaniem się z podnóż góry

neobarok kurna : D

[RootsRat]

A nie można po prostu: stoczyłeś się z góry? To podnóże jest takie ważne dla wiersza? aha, stoczyłeś brzmi o niebo lepiej niż sturlałeś...

Sent from my GT-I9100 using Tapatalk 2

[Kruk]

Za dużo słów. Zgubiłam się.
Oczywiście, że można stoczyć się z podnóża góry.

[Changed]

Trochę za dużo tych metafor. Niby można coś zrozumieć, ale ciężko z tym. Szczególnie w pierwszej zwrotce. Niektóre fragmenty dobrze brzmią, ale gdy to się połączy, to jest przepakowane.

[RootsRat]

Hmm, Kruku, powiesz mi jak się można stoczyć z podnóża góry?

Sent from my GT-I9100 using Tapatalk 2

[sheytan]

Wyrzuć zbędne słowa, które tylko zawalają tekst. Już pierwszy wers można skrócić np wpuszczasz atrament w moje dłonie, jeziora zbędne są. W następnych wersach jest podobnie. Przepisz tekst na kartkę czy coś innego a zobaczysz co jest niepottzebne w tekście. Pozdrawiam

[Kruk]

Rootsrat, mówię tu oczywiście o sensie metaforycznym. Staczasz się będąc tak blisko góry, chociaż tak nie powinno być, chociaż nawet nie zacząłeś się wspinać. Często przecież bywa, że miało być tak, a wyszło inaczej, chociaż przecież nie miało prawa, przecież o wszystkim pomyślałeś, wszystko przewidziałeś.

[RootsRat]

Ja rozumiem, że metafora, ale nawet metafora musi mieć jednak sens. Z podnóża góry nie ma gdzie się stoczyć, bo jesteś na samym dole.

[Kruk]

A z dołu zawsze się można stoczyć w jeszcze większy dół! Tak tak! Nigdy nie jest tak źle, żeby nie miało być gorzej itd.

[Liwaj]

@sheytan, tak się składa że wiersz był pisany na kartce właśnie, tutaj masz końcową wersję (ten na górze to bodaj "zielone zasypianie", już przepisywany na czysto, a ten na dole to właśnie wiersz, znajdujący się w tym poście), jak widać sporo w tekście rzeczy było zbędnych i jest skreślonych : DD

@rootsrat, słońce mojego życia twórczego. zawsze może być tak, że przy samej górze płynie rzeczka i się zrobi niższa od podnóża dolina. masz zresztą szczyt swój już