Dzieło życia

[viosenna]

Chciałam zadziwić świat
Wielkie dzieło stworzyć
Które jak piękny kwiat
Wzbudzałoby podziw

Prosiłam Boga o dar
O wielki talent
Który w przyszłości zabłysnąć miał
Niczym szlachetny kamień

We śnie ujrzałam me dzieło
Błagań mych wysłuchano
We mnie się tworzyć zaczęło
Zostałam Mamą

ocena: 2,5/10 (Kheira)

[Alf]

Utwór jest dobry a szyk przestawny nie kale w oko co sie chwali , ,,błagań mych wysłuchano"" dobry fragment . U mnie duzy plus za całokształt.

[viosenna]

Dziękuję za komentarz

[Samaelitka]

W śnie ujrzałam me dzieło

Mam wrażenie, że "we śnie" wyglądałoby (i wymawiałoby się) lepiej. Mam trochę problem z zapisem, początkowe litery we wszystkich wersach zmieniłabym na małe.

Wieeeeelki plus za przesłanie, wydaje mi się, że nie ma za wiele wierszy chwalących macierzyństwo. A, jak sama pokazujesz, to wspaniały temat

[Natasza]

To co powiem, może zostać odczytane jako przygana (będzie więc jak miecz obosieczny):
wiersz jest "dziecinnie" banalny, prosty, posługuje się kalkami poetyckimi (jak piękny kwiat, błyszczeć jak szlachetny kamień), wersem na granicy nieporadności, zdaniowym, ale - sądzę - w tym tkwi jego siła. Jest opowieścią dla Dziecka. Nieważne więc, czy poetycko dźwiga możliwości poezji przez P, on jest autentyczną rozmową z własnym dzieckiem -cudem.

Mówię jako kobieta, która też otrzymała dar macierzyństwa.

[viosenna]

Dziękuję za komentarze. Ten wiersz miał być prosty i cieszy mnie to, że tak go odebrałaś.
"Opowiada" go dziewczyna, która dopiero wchodzi w dorosłe życie.

[Pasiasty]

Z początku niesamowite skojarzenie z piosenką "Tribute" Tenaciousa D :-)))
A potem: su-ekhm-prise. No może być plusem to zaskoczenie, jednak rymy i ten wpleciony banał do mnie nie trafiają. Wiadomo, kobietą nie jestem, dziecka w sobie mieć nie będę, także nawet połowicznie nie ogarnę tematu. Ale jak to mówią, do tanga trzeba dwojga, więc trochę egoistycznie z tym 'Darem' wyszło. Także jestem podzielony pomiędzy zapisem na nie a wymową niekompletnie na tak. Co nie zmienia faktu, że dla mnie to jednak za mało.
Na <zajączek> pocieszenie dodam, że zgadzam się z Nataszą, świetna opowieść dla dziecka. No pewnie każdy szkrab by chciał dostać taką genezę powstania. Jak jednak wiemy, realia nie dają nawet kilku procent dzieciom świata w połowie godnej odpowiedzi na pytanie: jak powstałem?
Pozdrawiameczka i przepraszameczki, jeśli zabrzmiałem zbyt krytycznie (wiadomo, touchy subject)

[TmK]

Do ostatniego zdania wydawał mi się ładny, dobrze ułożony, ślicznie zrymowany. Ale puenta mnie zaskoczyła i urzekła. Te dwa ostatnie słowa nie mogły być lepiej użyte. Z pewnością zasługują na miano "Dzieło życia". To jest właśnie przykład jak w kilku krótkich zdaniach można ująć to co w życiu ważne i piękne.
Nie, ten wiersz nie jest banalny, jest genialny w swojej prostocie. Ma w sobie tyle optymizmu, że powinien wisieć na wszystkich porodówkach. 10/10

[starysta]

Kapitalne. Na uczuciach gram, ja to znam, i nie tylko ja, prawda Nataszo, ile to już czytałem podobnych miałkości.
Ale, w taki oto sposób poetką jest każda kobieta która urodziła dziecko.
Moja córka bliźniaki. Płakała, a ja z nią, to była poezja łez.
Oby to nie był przypadek. Czekam na więcej.

[TmK]

Tylko, że nie każda potrafi o tym w ten sposób napisać.