Zaloguj się

**pointofview** · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 12-11-2018, 14:19 przez pointofview.)

przeciśnięte przez życie
dwa razy z bezdechu do bezdechu

jak ślepiec
nagrywa stopą spacer
pomiędzy krawędziami
zaciąga powietrze
ściera chropowatość
potem się gniecie

krwawi rzadko
dziobane do żywego
zamienia się w ziarno

ból nosi do końca

**Miranda Calle** · 11-11-2018, 10:43

Kruchość istnienia - przekleństwo i błogosławieństwo. Bo dzięki chorobie i dolegliwościom cielesnym możemy docenić nasze istnienie, bytowanie fizyczne.
Ciała piękne, brzydkie, zniekształcone, zaburzone chorobą, sprawne i niesprawne - nasze własne. Cieszmy się, póki je mamy, nim spoczną w skrzynce albo urnie.
Bardzo dobry wiersz, skłania do refleksji.

**Marcin Sztelak** · 11-11-2018, 12:17

Refleksyjny wiersz, vanitas itd. Jedyne co to może zastąpiłbym ziarninowanie jakim innym gojeniem...

**pointofview** · 12-11-2018, 11:10

... po liftingu.

**lizy** · 12-11-2018, 11:15

Według mnie najlepszy z Twoich wierszy, które tutaj przeczytałam.

**Julia** · 12-11-2018, 11:34

Ten wiersz się czuje - jest dobrze Smile

**Marcin Sztelak** · 12-11-2018, 14:12

Udany lifting, choć to ciebie w puencie raczej zbędne.

**pointofview** · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 12-11-2018, 18:48 przez pointofview.)

Wahałem sie nad tym "ciebie". Dzięki za uwagę.

**Miranda Calle** · 12-11-2018, 18:55

Ciało po liftingu także mi się podoba. Nie zrobiłeś z niego czegoś na wzór Donatelli Versace, operacja udana.

**pointofview** · 12-11-2018, 22:32

... bo bez botoxu było Wink

Zaloguj się
Login:
Hasło:	Nie pamiętam hasła
	Zapamiętaj mnie