wędrówka

[yes22]

wyszedłem na polanę
niebo pełne było z betonu gwiazd
by jak Rimbaud ruszyć w stronę nowoczesności

aby odnaleźć ze sobą modus vivendi
sztalug z nadziei tysiące zostawiłem w pokoju
by nie malować już tylko na biało

będę tak szedł w coraz dalsze dale
w butach z pisaku wśród gwiazd z betonu
i wejdę tylko w te drogi proste

płakać będę przez większość podróży
uświadamiając sobie ogrom zadeptanych
mrówek – co z tego że nieświadomie

aż w końcu spotkam tam ciebie
i mimo że mowy już we mnie nie było
ty wypełnisz mą paletę kolorami

żywić ciebie i siebie będę
własnymi słowami spoglądając
na strome wodospady w kącikach twych ust

na końcu drogi gdy już przystanę
połączę w duszy antyczność z Rimbaudem
i zacznę malować - już nie tylko na biało

[Lexis]

Podoba mi się. Ba, bardzo mi się spodoba!
Wiersz jest tak delikatny, niewinny, że wywołuje malutką łezkę w oku, przynajmniej u mnie. Uczuciowość jest tutaj bardzo dobrze wyeksponowana i to największy plus utworu.
Motyw z malowaniem na biało przypomniał mi o początku Ręki Mistrza, co jest tylko jednym z kilku przyjemnych skojarzeń.
Ostatni wers jak wisienka na torcie.
Pozdrawiam

[yes22]

Dziękuję.

[Katniss]

Bardzo dopracowany wiersz. Świetnie dobrane słowa, bardzo działające na wyobraźnię. Szczególnie spodobały mi się wodospady w kącikach ust. Przemyślany i ciekawy utwór, który nie męczy przy czytaniu, nie jest pretensjonalny, ani wydumany.
Pozdrawiam

[yes22]

Pięknie dziękuję za dobre słowo. Pozdrawiam

[Toya]

Mą, twą... Tak się już nie pisze. Inwersje, powtórzenia...
Gdyby troszkę dopracować w kilku miejscach, byłoby naprawdę dobrze.

Pozdrawiam

[Alchemik]

wyszedłem na polanę
niebo pełne było z betonu gwiazd
by jak Rimbaud ruszyć w stronę nowoczesności

aby odnaleźć ze sobą modus vivendi
sztalug z nadziei tysiące zostawiłem w pokoju
by nie malować już tylko na biało

będę tak szedł w coraz dalsze dale
w butach z pisaku wśród gwiazd z betonu
i wejdę tylko w te drogi proste

płakać będę przez większość podróży
uświadamiając sobie ogrom zadeptanych
mrówek – co z tego że nieświadomie

aż w końcu spotkam tam ciebie
i mimo że mowy już we mnie nie było
ty wypełnisz mą paletę kolorami

żywić ciebie i siebie będę
własnymi słowami spoglądając
na strome wodospady w kącikach twych ust

na końcu drogi gdy już przystanę
połączę w duszy antyczność z Rimbaudem
i zacznę malować - już nie tylko na biało

Pozwolę sobie trochę pomarudzić.

wyszedłem na polanę
niebo pełne było z betonu gwiazd
by jak Rimbaud ruszyć w stronę nowoczesności

Ts inwersja z betonu gwiazd, moim zdaniem nie dodaje poetyckości.

Sformułowałbym to nieco inaczej

śmiało wyszedłem na polanę
zwieszone niebo pełne betonowych gwiazd
aby jak Rimbaud ruszyć w stronę nowoczesności

Wbrew pozorom wiersz biały też potrzebuje pewnego rytmu

aby odnaleźć ze sobą modus vivendi
sztalug z nadziei tysiące zostawiłem w pokoju
by nie malować już tylko na biało

Sformułowanie odnaleźć ze sobą wydaje mi się niegramatyczne. Czy nie lepiej byłoby w sobie?

żeby odnaleźć w sobie modus vivendi
sztalug z nadziei tysiące zostawiłem w pokoju
by nie malować już tylko na biało

będę tak szedł w coraz dalsze dale
w butach z pisaku wśród gwiazd z betonu
i wejdę tylko w te drogi proste

odmiana słowa pisak przez przypadki

dopełniacz - pisaka

będę tak szedł w coraz dalsze dale
w butach z pisaka pośród gwiazd z betonu
i wejdę tylko w te drogi najprostsze

płakać będę przez większość podróży
uświadamiając sobie ogrom zadeptanych
mrówek – co z tego że nieświadomie

Tu w zasadzie jest w porządku, choć dorzuciłbym sylabę, jakiś spójnik przed pierwszym wersem, aby rytm był lepszy.
Powiedzmy i lub a

i płakać będę przez większość podróży
uświadamiając sobie ogrom zadeptanych
mrówek – co z tego że nieświadomie

aż w końcu spotkam tam ciebie
i mimo że mowy już we mnie nie było
ty wypełnisz mą paletę kolorami

I tu mi coś nie leży.
Na pewno tryb czasownika być, ale i jeszcze coś

wreszcie na końcu napotkam tam ciebie
i mimo że mowy już we mnie nie będzie
moją paletę wypełnisz kolorem

żywić ciebie i siebie będę
własnymi słowami spoglądając
na strome wodospady w kącikach twych ust

Rytm. No i zaimek dzierżawczy jest w archaicznej formie. Przyda się niewielka inwersja dla utrzymania rytmu
żywić i ciebie i siebie będę
własnymi słowami spoglądając
na strome wodospady w kącikach ust twoich

na końcu drogi gdy już przystanę
połączę w duszy antyczność z Rimbaudem
i zacznę malować - już nie tylko na biało

Jak wyżej rytm

na końcu drogi kiedy już przystanę
połączę w duszy antyczność z Rimbaudem
zacznę malować - nie tylko na biało

W całości to będzie tak

śmiało wyszedłem na polanę
zwieszone niebo pełne betonowych gwiazd
aby jak Rimbaud ruszyć w stronę nowoczesności

żeby odnaleźć w sobie modus vivendi
sztalug z nadziei tysiące zostawiłem w pokoju
by nie malować już tylko na biało

będę tak szedł w coraz dalsze dale
w butach z pisaka pośród gwiazd z betonu
i wejdę tylko w te drogi najprostsze

i płakać będę przez większość podróży
uświadamiając sobie ogrom zadeptanych
mrówek – co z tego że nieświadomie

wreszcie na końcu napotkam tam ciebie
i mimo że mowy już we mnie nie będzie
moją paletę wypełnisz kolorem

żywić i ciebie i siebie będę
własnymi słowami spoglądając
na strome wodospady w kącikach ust twoich

na końcu drogi kiedy już przystanę
połączę w duszy antyczność z Rimbaudem
zacznę malować - nie tylko na biało

Właściwie nic ci nie zmieniłem.
Zrobiłem tylko drobną kosmetykę wiersza, który w warstwie metaforycznej i znaczeniowej spodobał mi się.

Jurek