Święty Filip mój XXI (wspomnienie)

[Kristoforus]

Święty Filip - patron, nie wiem czego…
Miast, ulic brukowych, zwilgotniałych i bosych?
Obór, padoków i rozwianej grzywy.
Z galopem w głowie, z przeciągiem we włosach.

Kwadyrygent słońca, ten co trzyma cugle.
W studziennym podwórzu, w zaklasztornym murze,
kamyk mchem obrosły, czerwieniejącą skryty winoroślą.
W szczebiocie wróbli i w komarów chmurze…

Kiedy księżyc raczy z wysoka niebieskim spojrzeniem
zajrzeć w matowe i ślepe okno oficyny,
to obrysuje swym światłem zamyśloną postać,
jak gdybym dumał wciąż tam za firaną,
czy odejść mam wreszcie, czy na zawsze zostać?

A odpowiedzi wciąż brak na to pytanie.

Parę spiesznych kroków przez podwórze.
Kamienne schodki,
drzwi, ciche pukanie
i ciemność w świt przedłużona
zbyt ciężką kotarą,
i koralowe pocałunki
pachnące wiosną.
Takie pasieczne…
W sam raz - na pożegnanie.

31122011