03-07-2011, 22:39
No i przeczytałem. I - tak, jak ci obiecałem - piszę tego oto komenta. 
Na początku zacznę od tego, że gatunek S-F powoli umiera. Coraz mniej dobrych filmów i książek go reprezentuje, a jako ktoś wychowany między innymi na Terminatorze, Obcym czy też Blade Runnerze ubolewam nad tym. Stąd dość krytyczny jestem wobec większości takich prac. Pewnie dlatego, że tak często zaczynają siebie powtarzać. Jak kopia z kopii, deja vu raz za razem.
Czytając twoją pracę miałem nieodparte wrażenie, że wzorowałaś się po trochu na kilku róznych źródłach. Equilibrium, Dollhouse przede wszystkim. Grzebanie w DNA, robienie z ludzi lalek już było - w Dollhouse działalo to nawet na dość podobnej zasadzie, co tutaj - z tym, że zamiast zabawy z kodem wszczepiali tym ludziom różne osobowości. Poza tym nie mam pewności, ale drugi sezon (bo tylko pierwszy obejrzałem) też rozgrywa się w post-apokaliptycznym świecie.
No ale nic. Muszę się pilnować, bo się za bardzo rozpiszę o czymś, o czym pisać nie mialem. Wróćmy do twojej pracy. I początku... Nie podoba mi się sposób, w jaki zaczęłaś. TO po prostu nie pasuje do tego gatunku i jest dość sztampowe, przewidywalne. Zaraza, świat poszedł w złym kierunku, koniec jest bliski, oddział złożony z garstki ludzi, którzy utrzymali się przy życiu... Było. Wybrałas sobie ambitny temat, więc będę surowy. Przede wszystkim, piszesz o pewnych rzeczach, o których jako czytelnicy nie mamy pojęcia tak, jakby bylo to oczywiste. W komediach, czymś bardziej nastawionym na akcje przeszłoby - tutaj po prostu wprowadza niepotrzebny zamęt. Zamiast skoncentrować się na tym co będzie, zastanawiam się o co chodzi. Moce, zaraza i znaleziony człowiek, który może być odpowiedzią na pytania nurtujące główną bohaterkę. Lekarstwem, zbawieniem... W science-fiction powinniśmy się pewnych rzeczy dowiadywać stopniowo. Ja wiem, że dla bohaterów to coś na porządku dziennym, że moce - jakiekolwiek one są - to część równie podstawowa jak myślenie. Tyle, że ja chciałbym z czasem zobaczyć, że dzieje się coś, wtedy ktoś robi coś innego i myślę "wow", a za jakiś czas mam dokładne wyjaśnienie. Poza tym, mogłaś zacząć jakoś bardziej tajemniczo, bez wskazywania na zakończenie historii. Ja chce powoli poznawać ten świat, co jakiś czas z dialogów bohaterów bądź eksploracji róznych miejsc dowiedzieć się jak wygląda. Stopniowo.
Nie chcę od początku wiedzieć, co się stało, co się dzieje, co będzie się działo. Z góry zaserwowałaś nam mniej więcej, jaka teraz jest ziemia, a lepsze byłoby dowiadywanie się wszystkiego razem z Ian'em - poczucie tego, co on czuje. Wcielenie się w jego rolę. To jak podróz do innego świata, kiedy możesz nawiązać połączenie z bohaterem i jak nowy człowiek - ktoś jak turysta - odkrywać ciągle coś nowego razem z nim, to opowiadanie nabiera mocniejszego wydźwięku. Oddziałowuje na psychikę. Zamiast zdania na starcie streszczającego mi, że Ameryka to ruina wolałbym z Ian'em wybrać się w wędrówkę, spojrzeć na leżącą na ziemi wielgachną koronę i zapytać "- Co do kur...", po czym usłyszeć "- Kiedyś nazywałeś to Statuą Wolności... Dzisiaj to punkt G." <przykładowo>.
Zwolnij, Kass Daj się tym cieszyć, jak samochodzikami za dzieciaka. Zabawa, rozebranie na części, próba złożenia z powrotem.
Tak czy inaczej, bardziej na plus niż minus. :*
I to tyle ode mnie. Strony technicznej nie komentuje, każdy ma swój styl. Tak samo jak każdy zapomni o przecinku czy też zrobi literówkę.
Na początku zacznę od tego, że gatunek S-F powoli umiera. Coraz mniej dobrych filmów i książek go reprezentuje, a jako ktoś wychowany między innymi na Terminatorze, Obcym czy też Blade Runnerze ubolewam nad tym. Stąd dość krytyczny jestem wobec większości takich prac. Pewnie dlatego, że tak często zaczynają siebie powtarzać. Jak kopia z kopii, deja vu raz za razem.
Czytając twoją pracę miałem nieodparte wrażenie, że wzorowałaś się po trochu na kilku róznych źródłach. Equilibrium, Dollhouse przede wszystkim. Grzebanie w DNA, robienie z ludzi lalek już było - w Dollhouse działalo to nawet na dość podobnej zasadzie, co tutaj - z tym, że zamiast zabawy z kodem wszczepiali tym ludziom różne osobowości. Poza tym nie mam pewności, ale drugi sezon (bo tylko pierwszy obejrzałem) też rozgrywa się w post-apokaliptycznym świecie.
No ale nic. Muszę się pilnować, bo się za bardzo rozpiszę o czymś, o czym pisać nie mialem. Wróćmy do twojej pracy. I początku... Nie podoba mi się sposób, w jaki zaczęłaś. TO po prostu nie pasuje do tego gatunku i jest dość sztampowe, przewidywalne. Zaraza, świat poszedł w złym kierunku, koniec jest bliski, oddział złożony z garstki ludzi, którzy utrzymali się przy życiu... Było. Wybrałas sobie ambitny temat, więc będę surowy. Przede wszystkim, piszesz o pewnych rzeczach, o których jako czytelnicy nie mamy pojęcia tak, jakby bylo to oczywiste. W komediach, czymś bardziej nastawionym na akcje przeszłoby - tutaj po prostu wprowadza niepotrzebny zamęt. Zamiast skoncentrować się na tym co będzie, zastanawiam się o co chodzi. Moce, zaraza i znaleziony człowiek, który może być odpowiedzią na pytania nurtujące główną bohaterkę. Lekarstwem, zbawieniem... W science-fiction powinniśmy się pewnych rzeczy dowiadywać stopniowo. Ja wiem, że dla bohaterów to coś na porządku dziennym, że moce - jakiekolwiek one są - to część równie podstawowa jak myślenie. Tyle, że ja chciałbym z czasem zobaczyć, że dzieje się coś, wtedy ktoś robi coś innego i myślę "wow", a za jakiś czas mam dokładne wyjaśnienie. Poza tym, mogłaś zacząć jakoś bardziej tajemniczo, bez wskazywania na zakończenie historii. Ja chce powoli poznawać ten świat, co jakiś czas z dialogów bohaterów bądź eksploracji róznych miejsc dowiedzieć się jak wygląda. Stopniowo.
Nie chcę od początku wiedzieć, co się stało, co się dzieje, co będzie się działo. Z góry zaserwowałaś nam mniej więcej, jaka teraz jest ziemia, a lepsze byłoby dowiadywanie się wszystkiego razem z Ian'em - poczucie tego, co on czuje. Wcielenie się w jego rolę. To jak podróz do innego świata, kiedy możesz nawiązać połączenie z bohaterem i jak nowy człowiek - ktoś jak turysta - odkrywać ciągle coś nowego razem z nim, to opowiadanie nabiera mocniejszego wydźwięku. Oddziałowuje na psychikę. Zamiast zdania na starcie streszczającego mi, że Ameryka to ruina wolałbym z Ian'em wybrać się w wędrówkę, spojrzeć na leżącą na ziemi wielgachną koronę i zapytać "- Co do kur...", po czym usłyszeć "- Kiedyś nazywałeś to Statuą Wolności... Dzisiaj to punkt G." <przykładowo>.
Zwolnij, Kass
Daj się tym cieszyć, jak samochodzikami za dzieciaka. Zabawa, rozebranie na części, próba złożenia z powrotem. Tak czy inaczej, bardziej na plus niż minus. :*
I to tyle ode mnie. Strony technicznej nie komentuje, każdy ma swój styl. Tak samo jak każdy zapomni o przecinku czy też zrobi literówkę.