"choć napisał kilka książek o przygodach Tichego, nikt nie zebrał tego do kupy"
Niemcy zebrali w 2007 roku w serialu "Ijon Tichy - gwiezdny podróżnik", tylko w sześciu mini odcinkach, co prawda, na podstawie sześciu podróży z "Dzienników Gwiazdowych", ale, imo, bardzo udanie i z pomysłem.
"Camelot" za to jest koszmarne.
Wracając do tematu, chyba chodzi właśnie o to, że fantasy, tak samo książkowe jak filmowe, jest od sf po prostu łatwiej przyswajalne i tym samym zawsze będzie bardziej popularne. Po emisji "Gry o tron" ludzie rzucą się na Martina, a ciekawe, ilu sięgnęło na przykład, po Kazuo Ishiguro po obejrzeniu "Nie opuszczaj mnie". Ale z drugiej strony, mam wrażenie, że fantastyka i tak ma się dzisiaj nie najgorzej. Myślę, że dzieciaki częściej sięgają po sf i fantasy niż po inne dziedziny lit., a po klasykę to już w ogóle tylko do szkoły.
Niemcy zebrali w 2007 roku w serialu "Ijon Tichy - gwiezdny podróżnik", tylko w sześciu mini odcinkach, co prawda, na podstawie sześciu podróży z "Dzienników Gwiazdowych", ale, imo, bardzo udanie i z pomysłem.
"Camelot" za to jest koszmarne.
Wracając do tematu, chyba chodzi właśnie o to, że fantasy, tak samo książkowe jak filmowe, jest od sf po prostu łatwiej przyswajalne i tym samym zawsze będzie bardziej popularne. Po emisji "Gry o tron" ludzie rzucą się na Martina, a ciekawe, ilu sięgnęło na przykład, po Kazuo Ishiguro po obejrzeniu "Nie opuszczaj mnie". Ale z drugiej strony, mam wrażenie, że fantastyka i tak ma się dzisiaj nie najgorzej. Myślę, że dzieciaki częściej sięgają po sf i fantasy niż po inne dziedziny lit., a po klasykę to już w ogóle tylko do szkoły.
I’m giving you a night call to tell you how I feel
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear