06-04-2011, 17:47
"Nakrycie się blachą nie było najlepszym pomysłem, cała jest pordzewiała i mokra. Ale sonar nie wykryje kształtu ludzkiego ciała."
Hm, rzecz dzieje się po 2050 roku, po ulicach chadzają zwierzęco-ludzko-roślinne mutanty, a nadal nie wynaleziono urządzenia, które dałoby radę zwykłej, zardzewiałej blasze?
Technicznie, imo, rzecz napisana sprawnie, czyta się lekko i bez potknięć. Co do treści, Twoja wizja jest na pewno ciekawa, jednak oparta na założeniach, że jakieś tam odkrycie archeologiczne byłoby w stanie zniszczyć religię liczącą sobie dwa tysiące lat, o wierze nie wspominając, a upadek jednej z religii wystarczyłby, by człowiek z miejsca zapomniał o etyce i moralności, jednym słowem - mocno naiwnych uproszczeniach, raczej się nie broni. Trochę też nie przemawia do mnie aranżacja fabularna - Twój bohater ukrywa się, jest przerażony i ma ku temu śmiertelnie poważy powód, a mimo to, jakby nigdy nic, rzeczowo analizuje, co stało się ze światem i jak do tego doszło, a na koniec relacjonuje na żywo, ze szczegółami i porównaniami przebieg własnej, gwałtownej przecież śmierci. Ja rozumiem, że odliczanie do dziesięciu może działać uspokajająco, ale żeby aż tak? :)
Hm, rzecz dzieje się po 2050 roku, po ulicach chadzają zwierzęco-ludzko-roślinne mutanty, a nadal nie wynaleziono urządzenia, które dałoby radę zwykłej, zardzewiałej blasze?
Technicznie, imo, rzecz napisana sprawnie, czyta się lekko i bez potknięć. Co do treści, Twoja wizja jest na pewno ciekawa, jednak oparta na założeniach, że jakieś tam odkrycie archeologiczne byłoby w stanie zniszczyć religię liczącą sobie dwa tysiące lat, o wierze nie wspominając, a upadek jednej z religii wystarczyłby, by człowiek z miejsca zapomniał o etyce i moralności, jednym słowem - mocno naiwnych uproszczeniach, raczej się nie broni. Trochę też nie przemawia do mnie aranżacja fabularna - Twój bohater ukrywa się, jest przerażony i ma ku temu śmiertelnie poważy powód, a mimo to, jakby nigdy nic, rzeczowo analizuje, co stało się ze światem i jak do tego doszło, a na koniec relacjonuje na żywo, ze szczegółami i porównaniami przebieg własnej, gwałtownej przecież śmierci. Ja rozumiem, że odliczanie do dziesięciu może działać uspokajająco, ale żeby aż tak? :)
I’m giving you a night call to tell you how I feel
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear