Skala 1-10 zaproponowana została przez adminów forum, jako wyznacznik "podobania" się tekstu konkretnemu krytykowi.
Ustaliłam
1 jako stan - nie podoba mi się wcale a wcale
10 jako stan - podoba mi się bardzo, bo zobaczyłam, usłyszałam coś nowego albo coś co mnie zaintrygowało, albo zaimponowało.
Pozostałe punkty to konkretne odczucia.
Każdemu tekstowi przypisuję wiec własne odczucia, skala jest absolutnie subiektywna, a moja punktacja ma charakter motywujący, a nie klasyfikujący.
Tę informację MAM w opisie i każdy może przeczytać (że pozytywne wstrząsy czytelnicze).
Pozytywnym wstrząsem czytelniczym w tekście Mestari była dla mnie jej próba zmierzenia się z narracją realistyczną i według mnie osadzenie tej narracji w rytmie dobrych wzorów rosyjskiej literatury (napisałam o duszy - bo takie zajwisko istnieje). Jest młodziutką autorką i udało jej się to osiągnąć, pomimo niedociągnięć stylistycznych i logicznych (przesyłam jej partiami recenzje krytyczne w pliku Word, bo mnie wkurza edytor w poście).
Dla porównania: w innym opowiadaniu na tym forum autor zastosował styl rodem z gazetowych wydań kryminałów czy pseudo-psychologów (czytam je w pociągach albo poczekalniach), stworzył tekst jakich są tysiące i o tysiąc razy gorszy niż te tysiące. Taki gminny Chandler. Więc wstrząsów nie było, a do tego rozwalająca się logicznie fabuła i ledwie przebrnęłam przez całość.
U Mestari fabuła budowana jest konsekwentnie - panoramicznie! - jest świadoma tego, co pisze i czytałam jej opowieść bez zwracania uwagi na kropki, przecinki i nieprecyzyjności. Po prostu czytałam. To stawia ten tekst powyżej 6-7, Tym bardziej że ja lubię taką prozę, jaką tworzy Mestari. Lubię też inną, np. groteskę czy realizm magiczny, ale to nie ma tu znaczenia. Mestari starała się i traktowała odbiorcę poważnie, skupiała się na swojej opowieści. Czułam, że ma mi coś do powiedzenia i ja czułam, że chcę tego słuchać.
Dla porównania: w przywołanym wyżej kiepskim tekście fabuła była z góry przez autora olana, klejona na brudzie i ślinie, bez dbałości o szczegóły, prawdopodobieństwo i atrakcyjność. Ot, taki zlepek pamiętanych może z paru fabuł innych opowiadań tego typu. "Macie, przeczytajcie i powiedzcie, ojeju, czy mam dobry styl". Takiej postawy pisarza nie rozumiem (nawet jeżeli jest kokieterią) i z reguły odejmuję solidnie punkty. To traktowanie lekceważące czytającego.
Dlaczego analizuję równolegle oba? Bo ja tak wystawiam oceny. Relatywnie i subiektywnie. I w dobrej wierze. Kiedy stawiam dziesiątkę jako oceną [b]zaniżoną/[b/], wymuszoną regułami forum - z reguły mój komentarz ma charakter rozmowy z pisarzem.(nie wiem ile punktów postawić np. 'Rozważnemu i romantycznemu" Ryuugi, 'Budyniowi" erazmusa czy niektórym wierszom. Po prostu są już literaturą, a nie publikacją na forum i tam nie ma punktów.
enumeratywnie:
Plusy:
- podobało mi się, bo rosyjska dusza
- podobał mi się rygor narracji, śpiewność opowieści (to odczucie, więc nie umiem wyjaśnić)
- czułam się dobrze w tym tekście, miałam poczucie, że on powstawał w szacunku dla odbiorcy. Nie epatuje pseudochandlerowską frazeologią, pisze językiem prostym i komunikatywnym.
- zaimponowało mi, że Mestari nie szuka fajerwerków, a zwykłości, codzienności w ludzkich losach i odnajduje tam węzły problemowe.
- w porównaniu z innymi testami był dojrzały w problematyce (choćby autorka nie dojrzała do tej problematyki w pełni)
- może przedtem czytałam kompletnego gniota i przez kontrast zyskiwał kilka punktów
PS. Nie wiem, czy ci, Ish, o to chodziło. Cel pytań, który określiłeś (troska o wiedzę Mestari czy innych) jest w moim odczuciu pozorny i naprawdę dotyka tylko i wyłącznie problemu MOJEGO punktowania, które z takich czy innych powodów Ci się nie podoba. Spory o znaczenia wyrazów lubię, kiedy mam ochotę na "bicie piany". A nie mam, bo mam robotę, więc dla informacji tylko: zastosowałam słowa w znaczeniach utrwalonych w tradycji i słowniku. Kiedy tak nie jest albo biorę w cudzysłów, albo wyjaśniam, jak rozumiem.
Wstaw swój tekst, poddaj krytyce, a wtedy możemy podejmować szereg dyskusji o moich odczuciach względem Twojego utworu, zaznaczam bowiem, że nie zawsze mój kontakt z autorem jest publiczny, czasami przechodzi w kontakt prywatny i proponuję (albo przyjmuję propozycję) wspólną pracę nad tekstem. Nie zmuszam. Kto chce. I jeżeli ja chcę.
Ustaliłam
1 jako stan - nie podoba mi się wcale a wcale
10 jako stan - podoba mi się bardzo, bo zobaczyłam, usłyszałam coś nowego albo coś co mnie zaintrygowało, albo zaimponowało.
Pozostałe punkty to konkretne odczucia.
Każdemu tekstowi przypisuję wiec własne odczucia, skala jest absolutnie subiektywna, a moja punktacja ma charakter motywujący, a nie klasyfikujący.
Tę informację MAM w opisie i każdy może przeczytać (że pozytywne wstrząsy czytelnicze).
Pozytywnym wstrząsem czytelniczym w tekście Mestari była dla mnie jej próba zmierzenia się z narracją realistyczną i według mnie osadzenie tej narracji w rytmie dobrych wzorów rosyjskiej literatury (napisałam o duszy - bo takie zajwisko istnieje). Jest młodziutką autorką i udało jej się to osiągnąć, pomimo niedociągnięć stylistycznych i logicznych (przesyłam jej partiami recenzje krytyczne w pliku Word, bo mnie wkurza edytor w poście).
Dla porównania: w innym opowiadaniu na tym forum autor zastosował styl rodem z gazetowych wydań kryminałów czy pseudo-psychologów (czytam je w pociągach albo poczekalniach), stworzył tekst jakich są tysiące i o tysiąc razy gorszy niż te tysiące. Taki gminny Chandler. Więc wstrząsów nie było, a do tego rozwalająca się logicznie fabuła i ledwie przebrnęłam przez całość.
U Mestari fabuła budowana jest konsekwentnie - panoramicznie! - jest świadoma tego, co pisze i czytałam jej opowieść bez zwracania uwagi na kropki, przecinki i nieprecyzyjności. Po prostu czytałam. To stawia ten tekst powyżej 6-7, Tym bardziej że ja lubię taką prozę, jaką tworzy Mestari. Lubię też inną, np. groteskę czy realizm magiczny, ale to nie ma tu znaczenia. Mestari starała się i traktowała odbiorcę poważnie, skupiała się na swojej opowieści. Czułam, że ma mi coś do powiedzenia i ja czułam, że chcę tego słuchać.
Dla porównania: w przywołanym wyżej kiepskim tekście fabuła była z góry przez autora olana, klejona na brudzie i ślinie, bez dbałości o szczegóły, prawdopodobieństwo i atrakcyjność. Ot, taki zlepek pamiętanych może z paru fabuł innych opowiadań tego typu. "Macie, przeczytajcie i powiedzcie, ojeju, czy mam dobry styl". Takiej postawy pisarza nie rozumiem (nawet jeżeli jest kokieterią) i z reguły odejmuję solidnie punkty. To traktowanie lekceważące czytającego.
Dlaczego analizuję równolegle oba? Bo ja tak wystawiam oceny. Relatywnie i subiektywnie. I w dobrej wierze. Kiedy stawiam dziesiątkę jako oceną [b]zaniżoną/[b/], wymuszoną regułami forum - z reguły mój komentarz ma charakter rozmowy z pisarzem.(nie wiem ile punktów postawić np. 'Rozważnemu i romantycznemu" Ryuugi, 'Budyniowi" erazmusa czy niektórym wierszom. Po prostu są już literaturą, a nie publikacją na forum i tam nie ma punktów.
enumeratywnie:
Plusy:
- podobało mi się, bo rosyjska dusza
- podobał mi się rygor narracji, śpiewność opowieści (to odczucie, więc nie umiem wyjaśnić)
- czułam się dobrze w tym tekście, miałam poczucie, że on powstawał w szacunku dla odbiorcy. Nie epatuje pseudochandlerowską frazeologią, pisze językiem prostym i komunikatywnym.
- zaimponowało mi, że Mestari nie szuka fajerwerków, a zwykłości, codzienności w ludzkich losach i odnajduje tam węzły problemowe.
- w porównaniu z innymi testami był dojrzały w problematyce (choćby autorka nie dojrzała do tej problematyki w pełni)
- może przedtem czytałam kompletnego gniota i przez kontrast zyskiwał kilka punktów
PS. Nie wiem, czy ci, Ish, o to chodziło. Cel pytań, który określiłeś (troska o wiedzę Mestari czy innych) jest w moim odczuciu pozorny i naprawdę dotyka tylko i wyłącznie problemu MOJEGO punktowania, które z takich czy innych powodów Ci się nie podoba. Spory o znaczenia wyrazów lubię, kiedy mam ochotę na "bicie piany". A nie mam, bo mam robotę, więc dla informacji tylko: zastosowałam słowa w znaczeniach utrwalonych w tradycji i słowniku. Kiedy tak nie jest albo biorę w cudzysłów, albo wyjaśniam, jak rozumiem.
Wstaw swój tekst, poddaj krytyce, a wtedy możemy podejmować szereg dyskusji o moich odczuciach względem Twojego utworu, zaznaczam bowiem, że nie zawsze mój kontakt z autorem jest publiczny, czasami przechodzi w kontakt prywatny i proponuję (albo przyjmuję propozycję) wspólną pracę nad tekstem. Nie zmuszam. Kto chce. I jeżeli ja chcę.
Granice mego języka bedeuten die Grenzen meiner Welt. [L. Wittgenstein w połowie rozumiany]
Informuję, że w punktacji stosowanej do oceny zamieszczanych utworów przyjęłam zasadę logarytmiczną - analogiczną do skali Richtera. Powstała więc skala "pozytywnych wstrząsów czytelniczych".
Informuję, że w punktacji stosowanej do oceny zamieszczanych utworów przyjęłam zasadę logarytmiczną - analogiczną do skali Richtera. Powstała więc skala "pozytywnych wstrząsów czytelniczych".