11-03-2011, 16:35
z drobnostek:
"Domyślały się, co takiego spotkało całą tę rodzinę,"
Dałabym "jej rodzinę".
"który uwielbiał psuć się w najmniej odpowiednim do tego momencie"
Bez "do tego".
"Akceptowała swój wygląd, jakikolwiek by on nie był, zwłaszcza, że mąż lubił w niej nawet to, co sama by z chęcią zmieniła."
No to akceptowała, czy jednak z chęcią by zmieniła?
Podoba mi się pomysł z cofaniem się w czasie i docieraniem do sedna problemu, podobają mi się sceny szpitalne - surowa pustka, wścibskie sąsiadki, opuszczona kobieta pogrążona w żalu i poczuciu winy -, mniej te z życia małżeńskiego Anny i Jurija, trochę za naiwnie i za bardzo na siłę starasz się pokazać, jak to się bardzo kochają. Myślę sobie, że po dwudziestu sześciu latach kochające się małżeństwo byłoby ze sobą bardziej swobodne, mniej czujne i ostrożne, słowem znające się już tak dobrze, żeby wiedzieć, że miłość to nie tylko czułostki, przekomarzanie się i wieczne "zachowywanie się jak para nastolatków" pod okiem zdegustowanej latorośli.
Styl miejscami jest zbyt wyszukany i sztuczny. Opisujesz zwyczajny dzień, czy też noc z życia rodziny językiem referatu naukowego: "Ciężkie kroki plus niezbyt cenzuralna wiązanka – bogata w wiele określeń charakterystycznych tylko dla Jurija – pozwoliły stwierdzić, że sam pan domu został brutalnie wyrwany z objęć Morfeusza i postanowił interweniować.", czy "W ramach walki z bezsennością udali się do kuchni.", a takich: "postanowił interweniować", "pod adresem sprawcy zamieszania", "powrót głowy rodziny" nie powstydziłby się policjant w raporcie ;) Myślę, że mniej patetyczny i prostszy, swobodniejszy język lepiej pasowałby do tego rodzaju obyczajowej historii i jeszcze mocniej podkreśliłby rozpacz i głębię dramatu, z jakim muszą sobie radzić bohaterowie.
Część 4 na deser :)
"Domyślały się, co takiego spotkało całą tę rodzinę,"
Dałabym "jej rodzinę".
"który uwielbiał psuć się w najmniej odpowiednim do tego momencie"
Bez "do tego".
"Akceptowała swój wygląd, jakikolwiek by on nie był, zwłaszcza, że mąż lubił w niej nawet to, co sama by z chęcią zmieniła."
No to akceptowała, czy jednak z chęcią by zmieniła?
Podoba mi się pomysł z cofaniem się w czasie i docieraniem do sedna problemu, podobają mi się sceny szpitalne - surowa pustka, wścibskie sąsiadki, opuszczona kobieta pogrążona w żalu i poczuciu winy -, mniej te z życia małżeńskiego Anny i Jurija, trochę za naiwnie i za bardzo na siłę starasz się pokazać, jak to się bardzo kochają. Myślę sobie, że po dwudziestu sześciu latach kochające się małżeństwo byłoby ze sobą bardziej swobodne, mniej czujne i ostrożne, słowem znające się już tak dobrze, żeby wiedzieć, że miłość to nie tylko czułostki, przekomarzanie się i wieczne "zachowywanie się jak para nastolatków" pod okiem zdegustowanej latorośli.
Styl miejscami jest zbyt wyszukany i sztuczny. Opisujesz zwyczajny dzień, czy też noc z życia rodziny językiem referatu naukowego: "Ciężkie kroki plus niezbyt cenzuralna wiązanka – bogata w wiele określeń charakterystycznych tylko dla Jurija – pozwoliły stwierdzić, że sam pan domu został brutalnie wyrwany z objęć Morfeusza i postanowił interweniować.", czy "W ramach walki z bezsennością udali się do kuchni.", a takich: "postanowił interweniować", "pod adresem sprawcy zamieszania", "powrót głowy rodziny" nie powstydziłby się policjant w raporcie ;) Myślę, że mniej patetyczny i prostszy, swobodniejszy język lepiej pasowałby do tego rodzaju obyczajowej historii i jeszcze mocniej podkreśliłby rozpacz i głębię dramatu, z jakim muszą sobie radzić bohaterowie.
Część 4 na deser :)
I’m giving you a night call to tell you how I feel
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear
I want to drive you through the night, down the hills
I’m gonna tell you something you don’t want to hear
I’m gonna show you where it’s dark, but have no fear