Zabawa w piękne życie

[Lena]

Cześć. Na razie komentarz do pierwszej części, reszta wkrótce.
co mi zazgrzytało:

Dopełnieniem tej groteski był zawieszony pomiędzy oknami sznur. Mieszkańcy podeszli do tej ciekawostki praktycznie - suszyli na linie uprane ubrania.

to sznur nie został zawieszony właśnie przez nich i dokładnie w tym celu?

Poczucie estetyki w międzyczasie chyba zbiło szybkę i zwiało.

tak znienacka zastosowana personifikacja wybiła mnie z rytmu narracji, a zgryźliwość narratora rozproszyła nastrój

należący z pewnością do młodej osoby

"z pewnością" wydaje mi się niepotrzebne - narrator nie musi chyba czytelnika do niczego przekonywać, wystarczy, że mu to oznajmi

Sfora wściekłych buldogów nie odstraszyłaby Jeleny tak skutecznie, jak ten przygaszony głos

wściekłe psy i odstraszanie w kontekście przywitania się babci z wnuczką wydają mi się sporą przesadą, może lepiej "zniechęciłyby", "odrzuciły"?

Po raz pierwszy od lat rozsądną i dystyngowaną staruszkę opanowało najzwyklejsze w świecie rozrzewnienie. Szybko się opanowała. Nie przyszła tu po to, żeby się roztkliwiać.

nieroztkliwianie się jest okay - Jelena po prostu nie jest z tych - ale rozrzewnienie wydaje mi się emocją zbyt przyjemną i sympatyczną w sytuacji, gdy zastaje się swoje dziecko niemal na skraju katatonii. Tu właśnie przydałaby się choćby szczypta strachu.

Jak na razie Jelena wydaje mi się postacią dosyć antypatyczną - potrafi opiekować się jedną córką, ale dla drugiej, świeżo owdowiałej, w ciąży i poważnej depresji, która wydaje się potrzebować jej dużo bardziej, znajduje czas dopiero wtedy, "gdy nie ma już w domu nic do roboty". A ponieważ postacie z dwoma licami ciekawią mnie dużo bardziej niż te z jednym, mam sentyment do klimatów rosyjskich (choć jak na razie klimat ten jest dosyć letni - pozmieniać nazwiska, wyrzucić ikonę i rzecz w zasadzie mogłaby się dziać i w Polsce) i czyta się prawie bez zgrzytów, to chętnie pośledzę dalej. Zaciekawiłaś mnie :)