Prolog: Poprawiny

[Gunnar]

Dziś pierwsza część:

            — Dobrze, że już zaraz Wolszebniki. Ręce już mi całkiem zdrętwiały.

Bliskie powtórzenie.

Właściwie było już parę minut po zmroku. 

Używają w Twoim świecie jednostki czasu "minuty"?

Bo o ile na Chełmisku mieliby co robić(przecinek) to przesiadywanie aż do roztopów w jakiejś karczmie(przecinek) czy domu gościnnego gospodarza(przecinek) mogłoby dać im się mocno we znaki.

Pierwszy na pewno, co do kolejnych nie mam 100% pewności.

Chłop wciąż nie wyzbył się swego starego sposobu bycia i chyba wolałby(nadliczbowa spacja)  właśnie przebywanie z innymi kmieciami, niż utknąć pośród samych tylko wolszebników.

Mimo wszystko, obaj równo cieszyli się na (z) powrótu. Ich wioska, Wolszebniki, mieściła domy leżące przy dwóch prostopadłych drogach o kształcie litery "T". Szli od strony głównego gościńca, tworzącego poziomą kładkę (belkę?) tejże. Nad ich głowami wisiał baldachim z gałęzi drzew z lasu po lewo. (tworzony przez korony drzew po ich lewej stronie?)

Podkreślone zwroty brzmią kulawo i dobrze by je było przeredagować.

 Zaraz rozpoznali na drodze mały tłumek postaci. Tymon z początku nie dostrzegał zmiany nastroju nauczyciela.
 — Skąd niby mieliby wiedzieć o naszym przybyciu? 

Podkreślone zwroty brzmią kulawo i dobrze by je było przeredagować.

Zaczęli zbliżać się, nie mówiąc nic więcej.

Zbliżają się cały czas, bo nie było info, że przystanęli. Może "Nie mówiąc nic więcej, podeszli bliżej"

Stali tu, jak się zdawało, wszyscy sielanie. Dziadzio, karczmarz, również inni, młodzi i starzy, chłopi i gospodynie.

Stali tu, jak się zdawało, wszyscy sielanie: starzy i młodzi, chłopi i gospodynie. Wśród nich również dziadzo i karczmarz.

Podchodząc bliżej Ongusa i nieruchomego zgromadzenia, Tymon zauważył u stojących (zgromadzonych,) wystające spod ciepłych kożuchów (przecinek) odświętne kubraki i suknie u kobiet. (albo: "a u kobiet suknie.")

Zaczyna się intrygująco, ale sądzę, że to dość pierwotna jeszcze wersja, jeśli chodzi o zapis