03-10-2017, 21:22
Ja też bym chciała mieć dziecko, ale takie po okresie buntu, żeby spokój był względny, żeby mi żadnych numerów nie wycinało, więc myślę, że tak około dziewiętnastoletnie to akurat w sam raz dla mnie. Albo nie, trochę po dwudziestce niech będzie -wtedy jeszcze wieskza gwarancja jego stabilności psychicznej. Też jestem samotna, też mi nikt nie pozwoli adoptować przeszło dwudziestoletniego dzieciaka. A przecież intencje mam dobre, wspaniała matka by ze mnie była... Młody/młoda by mnie autem podwozili, wreszcie mogłabym sobie lampeczkę w kawiarni strzelić, a tak... No klapa. Jestem permanentnie nieszczęśliwa. I nie rozumiem, jak można nie chcieć mieć dzieci...
A tak poważnie, dobrze jest być idealistą, ale tak do dwunastego, maksymalnie czternastego roku życia. Bo w pewnym wieku zaczynamy już czerpać niezdrową dumę z próżności, a do tego i z próżni, którą mylimy z moralnością.
Cóż no, pozostaje nam się pięknie różnić, wszak ludzie nie zawsze mają takie same poglądy.
Może nie udzieliłam wyczerpującej odpowiedzi, ale myślę, że nieco sugestywnej.
Pozdrawiam również
A tak poważnie, dobrze jest być idealistą, ale tak do dwunastego, maksymalnie czternastego roku życia. Bo w pewnym wieku zaczynamy już czerpać niezdrową dumę z próżności, a do tego i z próżni, którą mylimy z moralnością.
Cóż no, pozostaje nam się pięknie różnić, wszak ludzie nie zawsze mają takie same poglądy.
Może nie udzieliłam wyczerpującej odpowiedzi, ale myślę, że nieco sugestywnej.
Pozdrawiam również
"To właśnie ja.
Przez ten świat idę odważnie.
Gardzę tymi, którzy mają brudną wyobraźnię."
Przez ten świat idę odważnie.
Gardzę tymi, którzy mają brudną wyobraźnię."