Chyba nie ma mnie, dziękuję

[Alchemik]

Biorę go w całości.
No, może niemal w całości z drobną kosmetyką, wynikającą z mojego zboczonego poczucia słów w szeregach.
Kiedy to wiersz widzę i słyszę jednocześnie, jak mi brzęczy w uszach.
A grafika i fonetyka nie zawsze współistnieją. Przynajmniej w mojej głowie.


W imię sztuki! wznoszę ten toast, przełknąwszy
gorzki posmak pustego wyznania miłości czy wiary
– pewne to było ęć kieliszków temu.

W imię szczęścia! wychodzę – ja – niewolnica nierządząc
chłodem ulic pustych i serc, co ślepo prą przed siebie
bez zastanowienia w emocjonalną przepaść.

W imię samej siebie! nie do kościoła idę, nie domu,
zbaczam ze ścieżki, chociaż tej już nie ma. Zgubić się chcę nie,
a jednak pełznę wciąż ku górze i w dół i nie wiem czy już dziś
ostateczny dzień, może i dzisiaj, a może i dzisiaj nie ma.

W imię twoje, moje, może mnie już nie ma.
Chyba nie ma
mnie.

Tak mi lepiej brzęczy. Przepraszam za nierządząc, ale mi pod pasowała nierządnica do niewolnicy.