Otwarte okno

[miriad]

- Dla mnie kawę – poprosił Paul, obserwując zdumioną minę Zacka.

- Od trzech dni – Paul unikał kontaktu wzrokowego.

Sprzeczność?
Może to "obserwując" za bardzo wskazuje na baczne gapienie się - całkiem odwrotne do uciekania wzrokiem. Zatem może jakieś inne slowo? Może zerkając na minę Zacka/rejestrując chyłkiem minę Zacka? Czy tam jak uważasz, w każdym razie mozna to wziąć za sprzeczność.
No dobra, mógłbym się pewnie po drodze czepiać szczegółów, typu mecz bejsbola (nie, zapis jest mi obojętny, ale albo oglądał bejsbola, albo mecz bajsbolowy, nie wiem, jakoś tak to widzę, nie inaczej, ale może i fanaber...jakośtam-uję?) albo "charakterem pisma napisał", albo nadużywał a zaraz użył (pomijając fakt, że Paul wcale niczego w tamtej chwili nie naużywał, miał więcej jak święte powody grzać na kogucie, najlepiej nie sam) czy np takie o:

jego rozważania przerwał wysoki i kościsty Charlie Sherman, który był najmłodszy w całej komendzie.

gdzie można by korzystnie poskracać - tylko że z kolei nie wiem, czy jestem do takich uwag odpowiedni; ponoć sam dłużę, co gorsza nawet po wskazaniu mi dłużyzn nie widzą mi się one jako dłużyzny.
Zatem pomijając detale - że wypłynie Wendy, i że najbliższym podejrzeniem będzie Alex (tym bardziej, że Paul w ogóle o Wendy zapomniał) była do przewidzenia, fizjoterapeuta (nie tylko jako podejrzany, ale jako Piotruś Pan właśnie) też; w ogóle to nie było PRAWIE ani jednego fałszywego tropu, ale generalnie brnęło się przez tekst dobrze i cały czas chciało się finału, więc chyba jest okej. Najgorszym cliche, jakie mnie w tej trzeciej części uderzyło, to "Jak ja mogłem wcześniej na to nie wpaść…", przy okazji niezbyt imo wyrażone. Niby całkiem naturalnie, sam bym powiedział "nie wpaść", ale jakos tak... nie widzi mi się książkowo taki przekolokwializm. ja wiem, że to brzmi jak kolejna fanaberia, wręcz czepialstwo, ale gdyby to miało w czymś pomóc - odradzam tego wyrażenia. Ten uśmiech Paula w momencie olśnienia też jakoś psuje klimat, ale to znowu jest detal, a miałem się nie czepiać. No więc zarzut jest taki, że chce się czuć dreszcze chce się jakiegoś "what's in the boooox!??" albo "i know who i aaam!" to drugie to taka zagadeczka. Kto odgadnie dostanie młoteczka. Mój horror nr 1 (podpowiedź)
Ale dreszczy nie było.
Imo moment zaczynający się od prucia do domu Paula był najsłabiej wykonany, prawie po macoszemu, skleiło się to w kupę w dwu bodaj zdaniach, z czego czytelnik nie miał przyjemności i w ogóle podejrzewał, że tak to się wlasnie szybko i byle jak skończy. W takich utworach ważny jest klimat, zwroty w postępie śledztwa, rozwidlenia tropów, koncept (bardzo fajny masz imo) no i napięcie niestety. I jako że nie było go w tej scenie prawie wcale, po przeczytaniu zwęszyłem, że to nie może być Phil. Więc kto? Ano Zack. Ale nieeee! Nie wyszlo źle, ale trochę naciąganie - spoko, no worries, zawsze tak wychodzi. Grunt, że nikt się nie spodziewał. Raczej. I za to plus.
No i trochę brak tego, że Becky nie miała innego motywu, jak tylko dać mężowi szansę na sukces. Mogła to zrobić na wiele innych sposobów, czemu akurat piotruś? Czemu dzieci? Hm. No nic, można sie czepiać, ale i tak wyszlo klawo.

Ciekawe jest jeszcze to, że władasz panoramicznie rozwiniętymi zdaniami, nie gubisz się w nich prawie nigdy i takoż ja się nie gubię, w ogóle mi one nie przeszkadzają, ani, z tego co widzę, nie przeszkadzają innym. Jest to dla mnie ciekawą obserwacją i nauką.