Trzy bułki i serek

[ElEsz]

Nie mam pojęcia, czy poradzę sobie z ręcznym quotowaniem, jakby co, proszę o wyrozumiałość.
Jedziemy.

Łachy mgły mieszały się leniwie w lekkich porywach chłodnego powiewu.

Dużo tu wszystkiego. Za dużo na tak krótkie zdanie. Trzy przymiotniki. „Poryw” w kontekście zdania to to samo, co „powiew”.

Październik. Wczorajszy deszcz i dzisiejsza plusowa temperatura, wywołała to zjawisko, które zawsze kojarzę z klimatami Poego czy Conan Doyla. Tylko patrzeć jak wyłoni się zza rogu świecący pies Baskervillów.

Mądrzący się narrator wkurza po raz pierwszy. Mgła. Październik. Co tu pisać o naturze fizykalnej zjawiska? Przecież wszystko wiadomo. Jesień - nie ma rady na to.

Tymczasem w kącie wiaty przystankowej siedziało jakieś trzęsące pisklę. Zwinięte na połamanej ławce, z podkulonymi nogami, które obejmowały brudne ramiona, twarz wciśnięta w kolana, a długie, tłuste włosy rozsypane były na siniakach i strupach suchych patyków.

Cyrk przyjechał! Dziewczynka nogami obejmowała sobie ramiona!
Prosi się przecież o stronę bierną - „objętymi przez brudne ramiona”. „Strupy suchych patyków”? No, bądź mądry i wymyśl, co poeta miał na myśli. Za bardzo skrótowo! Pisklę "się" trzęsie, najwyraźniej Mirkowy Pożeracz Zaimków Zwrotnych swoje zrobił.

Sterczałem na tej pętli autobusowej od piętnastu minut. Jest szósta dwadzieścia, i do autobusu jeszcze prawie pół godziny.

A jest jakiś powód do przeskakiwania w czasie narracji?

Wyszedłem wcześniej od Adama, bo nie miałem ochoty na poranne spotkanie śniadaniowe z jego żoną i dziećmi. Wczoraj wypiliśmy za dużo i przysnąłem. W zasadzie uciekłem od niego wczesnym rankiem z moralniakiem, a współczujący przyjaciel wcisnął mi na pożegnanie dwa żywce.

„Moralniak” wydaje się niepotrzebnym uzupełnieniem, pierwsze zdanie jasno określa sytuację i ewentualny nastrój bohatera.

Wiedeńska to odsiecz przeciw demonowi.

„Odsiecz” jest raczej „dla” niż „przeciw”. A w ogóle najlepiej łączy się z rzeczownikiem w celowniku – „na odsiecz okrążonemu wojsku” na przykład. „Wystąpiły w roli odsieczy dla umęczonego organizmu w walce z demonem skacowanego poranka.” Jakiś taki trop, w tę stronę. Choć oczywiście siła rażenia równoważnika zdania jest większa. I coś trzeba by zrobić z „wiedeńskim” nawiązaniem. Myśl. :-)

I chwilowe zwycięstwo po pierwszym piwie. Cóż, jaki żołnierz, taka wiktoria. Zapasowa amunicja tkwiła w zewnętrznej kieszeni kurtki.

A tu jest całkiem ładnie.

Zbliżyłem się powoli do dziecka, wziąłem za brodę i delikatnie podniosłem głowę.

Był człowiek - guma, jest kobieta z brodą. I ktoś podnosi głowę. Kto?

Twarz zdeformowana opuchlizną, zabarwioną fioletowo-żółtym siniakiem, ale oczy... mój Boże, cały Wyspiański ze swoimi pastelowymi portretami!

Znowu się wymądrza, palant. Narrator w sensie.

Jej buźka i całe ciało drgały spazmatycznie

.
„Buzia”. To nie niemowlę. Ale w ogóle takie zdrobnienia są niebezpieczne, nawet dziecko ma "twarz".

Dziewczynka pokiwała głową nie podnosząc jej z kolan.

Trochę by jej było trudno. Nos by sobie obiła. „Nie unosząc głowy”, czy "kryjąc twarz" to jednak coś innego, niż „nie podnosząc z kolan”.

Mgła unosiła się powoli i wyłoniły się budynki fabryki DSS SMITH. Kiedyś było to socjalistyczne ustrojstwo, produkujące tekturę i papier do twarzy (znaczy do dupy). Szorstki i szary jak ten ustrój.

Taki zabieg – z nawiasem – nie pasuje do rodzaju literackiego. Napisz po prostu, że do dupy, zabrzmi wiarygodnie w ustach skacowanego faceta. Dałbym sobie spokój z nazwą własną zakładu. Nie lokujesz swojego opowiadania w żadnym konkretnym miejscu, sceneria jest umowna, to i DSS SMITH w niczym nie pomoże.

Obok postawiono kilka bloków pracowniczych z obowiązkowym sklepem - w zasadzie monopolowym (w jednym z tych bloków mieszkał do dziś mój przyjaciel).

Konstrukcja zdania nie do przyjęcia. "Obok postawiono kilka bloków pracowniczych - to właśnie w jednym z nich mieszkał do dziś mój przyjaciel - i obowiązkowy w takich razach sklep; niby spożywczy, a w zasadzie monopolowy."

Odnalezienie wskazanej na kopercie osoby też okazało się problemem w tym zakładowym Pentagonie.

Popłynąłeś. Nadmiarowe spiętrzenie porównań niczemu nie służy. Jednorazowe odwołanie się do amerykańskiego kompleksu wojskowo-wywiadowczego wystarczy. Czytelnik nie cymbał, nie w każdym akapicie musi być słowotrysk.

Utykający w bucie ortopedycznym, funkcjonariusz w/w agencji, zlokalizował wreszcie uciekinierkę..

Tu dla odmiany pismo urzędowe ze skrótem dla niego - i tylko dla niego - odpowiednim. I dlaczego uciekinierka? Dlaczego nie – na przykład – zakonspirowany "nielegał"?

W tym kraju ZUS swoimi haraczami, potrafi zniszczyć nawet tak potężną instytucję ochrony.

I znowu narrator się mądrzy. Klepiąc przy tym zaangażowane banały.

Wprawdzie jest sobota, ale częściowo pracują w wolne dni, więc może będzie otwarte.

Że kto pracuje? Częściowo? Zakład? Sklep? Połowa tego, połowa tego?

Na portierni czuwał skład o podobnym poziomie jaki wcześniej opisałem.

??? „Skład o podobnym poziomie”?!

Podszedł do mnie wyrośnięty (ok.165 cm.) bodyguard.

No koszmar. Popatrz: „Podszedł do mnie wyrośnięty bodyguard. Jakieś półtora metra z kawałkiem. Większość kawałka to była firmowa, czarna bejsbolówka z długim daszkiem i złotym wężem. Albo tygrysem. W każdym razie czymś bardzo złowrogim”. Można krócej, można dłużej, ale tak, jak u Ciebie - nie można.

Dość.
Robimy remanent.
Przyzwoita superata po stronie inwencyjno-konfabulacyjnej. Dobra historia, do nich masz talent.
Fatalne manko po stronie technicznej.

Piszesz niewiarygodnie niechlujnie. Nie – że źle. Nieuważnie. Całe opo jest do przeredagowania, zdanie po zdaniu. Najwyraźniej masz wywalone na mrówczą pracowitość. Sorki, ale wypuszczanie do netu a vista tego, co się rodzi pod palcami, to jedna ze znamiennych cech grafomanii. Do kupy z dobrym samopoczuciem i tłumaczeniami, które spotkałem pod którymś z Twoich tekstów – że napisałeś „na szybko”, że co tam forma, treść się liczy – powinny zapalić czerwone światełko ostrzegawcze.
Się zostawia. Się wraca. Się przemyśliwuje i poprawia. Dopiero po takiej obróbce się pokazuje światu.
Inaczej nie ma nic ponad poziom anegdoty opowiadanej w towarzystwie przy pękających kolejno flaszkach.

Żeby nie było – opowiadaczem jesteś zupełnie niezłym.