Głos sumienia

[erazmus]

Ninko, kierowany głosem sumienia stwierdziłem, że za to trollowanie, jestem Ci winien faktycznie „merytoryczny komentarz”.

Po pierwsze: przecinki, spacje, wielokropki, polskie znaki! Strasznie dużo takich prostych błędów. Nie obraź się, ale wygląda to, jakby było pisane przez osobę z dyslekcją. Masz nam (czytelnikom) do przekazania jakąś historię, jesteśmy więc podstawą Twojego bytu, a to sprawia, że powinnaś nas szanować. Szanować, czyli dbać o to by forma Twojego przekazu była schludna i poprawna, a Twoja jest wyjątkowo brzydka i może już na wstępie odstręczać. Ile Ty masz lat, to przecież elementarz, podstawówka.

tekst był pisany pod jedną konkretną stronę

Bardzo słabe to tłumaczenie. Skoro był pisany pod jedną, konkretną stronę – dlaczego umieściłaś go tutaj? Niektórzy mogą się poczuć jak czytelnicy drugiej kategorii.

w celu poczucia dreszczyka strachu

DreszczykU.

Cóż,możesz być pewny że Ci je zapewnie.

Dlaczego „ci” wielką literą? To nie list. W beletrystyce nie piszę się takich zwrotów wielką.

Nic specjalnego,pomyślisz,więc czemu zawracam Ci gitare?

Akurat ja takie zwroty typu „zawracać gitarę” w takich tekstach lubię i aprobuję, moim zdaniem dobrze rozładowują ewentualny, niepotrzebny patos.

Witaj,nieznajomy. Pewnie znalazłeś się na tej stronie w celu poczucia dreszczyka strachu,małej adrenalinki, mam rację? Cóż,możesz być pewny że Ci je zapewnie.
Nazywam się Alina Tracz i mam trzydzieści lat. Na codzień nie wyróżniam się niczym szczególnym spośród moich rówieśników - ciemne włosy, ciemne oczy,jasna cera. Nic specjalnego,pomyślisz,więc czemu zawracam Ci gitare? Już odpowiadam.
Chciałam Cie ostrzec,choć nie wiem czy można nazwać to ostrzeżeniem - raczej uświadomieniem o czymś,co w sumie jest wiadome od zawsze.
Kojarzysz tych katoli, którzy tak bardzo wierzą w sumienie? Facetów paradujących w sukienkach i święcie przekonanych, że mogą nas pouczać?
A pamiętasz ich przemowy o głosie sumienia? Właśnie przed tym chciałam Cie ostrzec.

Ten wstęp jest niepotrzebny. Jest kiczowaty i pretensjonalny. Nie wnosi nic do tekstu. Zastanów się. Opowiadanie świetnie by funkcjonowało bez niego.

W latach 90-tych, gdy aparaty fotograficzne były powszechnie dostępne, wśród młodzieży panowała moda na wymienianie się strasznymi zdjęciami.

Pomiędzy częściami zdania zabrakło mi jakiegoś spójnika. Wynikowego?

więc jaśniejsze punkty na wywołanej fotografii kojarzyły się małolatom z czymś wywołującym dreszczyk emocji.

Tego wieczoru długo nie mogłam zasnąć. Za oknem szalała burza śnieżna, wiatr wył trzaskając okiennicami i skrzypiąc rynnami.

Taka klisza ze słabych horrorów.

Bez zastanowienia nacisnęłam klamkę i otworzyłam je z cichym skrzypieniem.

Je? Klamkę? Błąd składniowy.

Bylam w szoku. W środku była kobieta z fotografii! Rozpoznałam ją po charakterystycznej sukni i rudych lokach opadających swobodnie na ramiona.
Była piękna, nieskazitelna. Jej twarz była niczym

i nagle znalazłam się tu, gdzie nigdy powtórnie nie chcialabym się znaleźć.

Tu? Może tam?

- Słucham?
- Ja do Marty.
- Marta śpi.

Cóż to za wartki i wysublimowany dialog!

ale Marty nie było,zresztą jak cały dzień.

Całego dnia też nie było?

Mdłe światło,rzędy drzwi,spod jednych z nich wyzierało światło.

Trochę się plączesz.

Z jego roztrzaskanej o duży kamień głowy wyciekało powoli wnętrze.

Wnętrze kamienia czy głowy? Mam wrażenie, że za bardzo się spieszysz w opowiadaniu…

z którego wyciekał mózg...

Zasadniczo rzecz biorąc, mózg nie wycieka, nie jest cieczą. Pod wpływam ciśnienia mógłby robić coś na kształt „wypełzania”.

brata przygniecionego przez ogromną maszynę.

Bez przesady, MZki nie są aż tak duże.

Później,jakby dysponował nadludzką siłą podniósł motocykl i odrzucił go parę metrów dalej. Pochylił się nad nim i rozpoczął reanimację..

Dlaczego brat Marcina resuscytował motocykl?

Był w większości zabandażowany. Prawy policzek przecinała mu paskudna blizna,w lewej dłoni brakowało dwóch palców.

Po takich wypadkach bliznowacenie trwa kilka tygodni, nawet miesiące. Podobnie z tymi brakującymi palcami – miałby raczej opatrunek na dłoni, takie rany goją się długo.

Wyrok zgodnie z konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej...skazuję pana Michała Ślesickiego na wyrok dwóch lat pozbawienia wolności oraz zapłatę zadośćuczynienia rodzinie poszkodowanego Marcina Męckiego w wysokości trzydziestu tysięcy polskich złotych...jednak jako że pan Michał Ślesicki jest osobą nieletnią,wyrok odsiadki przechodzi na jego opiekuna prawnego,w tym miejscu pana Bartłomieja Ślesickiego,a sam oskarżony zostaje umieszczony w placówce opiekuńczo - wychowawczej do ukończenia pełnoletności...

Po pierwsze – sąd nie użyłby słowa „odsiadka”.
Po drugie – nie znam się na prawie i nie chce mi się tego szukać – ale to naprawdę możliwe, by wyrok odsiadywał za brata?
Po trzecie – jak to możliwe, by w trakcie dochodzenia nikt nie wpadł na ślad dziewczynki? Przecież na pewno prokurator przesłuchiwałby kolegów z klasy, uczestników ogniska, a ci przecież musieli pamiętać, że Marcin poszedł w krzaki z koleżanką, bo zobowiązali się na mecie „rozstrzygnąć rywalizację”. Cała ta sytuacja z sądem i rozprawą wydaje mi się naciągana i grubymi nićmi szyta.

Co do samego tekstu odczucia mam raczej mieszane. Nie można Ci odmówić chęci i względnie wartkiej akcji. Pomysł trochę wtórny, coś jak pomieszanie „Koszmaru minionego lata” i „Oszukać przeznaczenie”, ale pewnie można go jeszcze innowacyjnie zaadaptować. Z drugiej strony wypadałoby się zastanowić nad grupą docelową. Bo historyjka jest trochę infantylna i pisana jakby dla „gimnazjalistek”. Taka trochę „Gęsia skórka”. Za poważne dla dzieci, zbyt dziecinne dla dorosłych. No i realia, które czasem nie trzymają się kupy. Całość wymaga porządnej redakcji, może nawet napisania od nowa, ale coś w tym jest i chyba warto doprowadzić do końca.

Ninko, wisisz mi kawę.