Tato

[księżniczka]

Nie kwestionuję prawdziwości tego, że dziewczyna cierpiała przez, jak to nazwałaś "dopasowywanie pociechy do własnego sposobu myślenia", nie kwestionuję prawdziwości tego, że ojciec wyrządził jej krzywdę. Moje zastrzeżenia odnoszą się do tego, że w bohaterce widać tylko chęć zemsty za wszystko, czego doświadczyła. Nie widać w niej tej rzekomej dorosłości. Nawet to przyniesienie wody, które niby ma być pomocą, jest pokazane raczej jako akt małej, żałosnej zemsty, coś w stylu "odpłacę ci się pięknym za nadobne", a nie prawdziwej pomocy. Ty twierdzisz, że bohaterka jest w szoku, ja to odbieram, jakby po prostu wykorzystywała moment, kiedy może się odegrać. Jak hieny które całe życie bały się lwa, ale jak jest śmiertelnie ranny, to idą go rozszarpać.

Kwestia, czy do wezwania pogotowia trzeba jakiejkolwiek dojrzałości poza tą, żeby umieć mówić i wykręcić numer, jest sporna, i to byłby raczej jałowy spór, bo to nie jest aż tak istotne. Mnie chodziło o to, że nie odczuła żadnego lęku, choćby przed samym faktem, że ktoś w jej obecności może za chwilę umrzeć, żadnych emocji związanych z tym, że w sumie za chwilę całe jej życie może się zmienić... Brak w zasadzie jakichkolwiek emocji, które pojawiają się w podobnych sytuacjach, poza nienawiścią. A mało który człowiek jest tak mało skomplikowany, szczególnie ofiary takiego "rodzicielskiego reżimu", żeby czuć tylko jedno. Przez to uważam, że bohaterka jest papierowa, płytka, a ponieważ jest tu w zasadzie główną postacią, to tekstu nie uważam za zbyt dobrze pomyślany.