16-03-2014, 13:54
W moim przypadku kluczem jest zazwyczaj pojedyncza, wyrwana z kontekstu myśl, słowo, skojarzenie. Czasem człowiek siedzi, przypuśćmy, w poczekalni u lekarza i obserwuje stos broszur reklamowych na stoliku obok, ale jakoś bez większego zainteresowania. Gapi się bezmyślnie. Zaczyna się łańcuch.
Broszury reklamowe. Kolorowe zdjęci ludzi o perłowych zębach. Konsumpcjonizm. Uzależnienia. Uzależnienie ludzi od wizerunku narzuconego przez broszury. Uzależnienie człowieka od informacji podawanych przez media. Treści podprogowe, które mają za zadanie nas nakłonić do czegoś. Do masowego podporządkowania, do bezmyślności...
No, i powstaje opowiadanie o broszurkach, których treść podporządkowuje sobie umysł czytelnika i niszczy indywidualność. Jednostki oporne, zaś, doznają uszkodzenia mózgu i trafiają do klinik. Opowiadanie o genezie chorób umysłowych i spiskach rządowych.
To tylko przykład (dosyć banalny, przyznaję). Zazwyczaj tak to się odbywa. Mam pomysł, a potem jakieś drobne niuanse odnośnie zakończenia, albo jakiegoś punktu kulminacyjnego, zarysu sylwetki bohatera itp. i, mając tak szczątkowe informacje, piszę automatycznie. Wielu prawdziwych pisarzy doświadcza czegoś takiego; mają pomysł, a potem pozwalają temu pomysłowi rozwijać się bez planowania, albo planując wszystko jedynie zdanie, czy dwa naprzód. Prawie nigdy nie wiem, jak się skończy historia, którą piszę, albo co doprowadzi do zaplanowanego wcześniej zakończenia.
Broszury reklamowe. Kolorowe zdjęci ludzi o perłowych zębach. Konsumpcjonizm. Uzależnienia. Uzależnienie ludzi od wizerunku narzuconego przez broszury. Uzależnienie człowieka od informacji podawanych przez media. Treści podprogowe, które mają za zadanie nas nakłonić do czegoś. Do masowego podporządkowania, do bezmyślności...
No, i powstaje opowiadanie o broszurkach, których treść podporządkowuje sobie umysł czytelnika i niszczy indywidualność. Jednostki oporne, zaś, doznają uszkodzenia mózgu i trafiają do klinik. Opowiadanie o genezie chorób umysłowych i spiskach rządowych.
To tylko przykład (dosyć banalny, przyznaję). Zazwyczaj tak to się odbywa. Mam pomysł, a potem jakieś drobne niuanse odnośnie zakończenia, albo jakiegoś punktu kulminacyjnego, zarysu sylwetki bohatera itp. i, mając tak szczątkowe informacje, piszę automatycznie. Wielu prawdziwych pisarzy doświadcza czegoś takiego; mają pomysł, a potem pozwalają temu pomysłowi rozwijać się bez planowania, albo planując wszystko jedynie zdanie, czy dwa naprzód. Prawie nigdy nie wiem, jak się skończy historia, którą piszę, albo co doprowadzi do zaplanowanego wcześniej zakończenia.