Wiersz, który mógł być kobietą

[Boobic]

Przeczytał ją, a raczej tak mu się
zdawało, bo wyrywane strofy owinął
sobie wokół kontekstu
spisanego lewą ręką
na prawej półkuli.

I co z tego, skoro nie zmieścił się
w zgrabnej poetyce jej wiersza. Myślał
naiwnie, że upchnie swe zgłoski
w wąskiej talii jej wersów.

A tu styl nie ten i epoka nie ta.

Tylko ten sam strzępek papieru
z mapy, na której dwa odległe
punkty ślubują wierność
przeciwnym kierunkom.