02-05-2012, 09:43
To nieważne o ile niżej mogę upaść. Odpłynąć. Czuję tylko wodę. Niebieskawa poświata wlewa się w moje źrenice, gdy dryfuję na wpół martwa po oceanie. Pod wodą. Czuję sól w szeroko otwartych oczach. Dawno stałam się marionetką ogromu żywiołu.
Jestem jak roślina, jak jeden z wodorostów, o tutaj, nie całkiem na dnie. Mogę sobie wyobrazić zielony nalot na moich włosach. Czuję go przy skórze niemal jak lepki bród.
I prawie pachnie. Woda przelewa się przeze mnie z każdym kolejnym wdechem i wydechem. Oddycham. Topię się. Nie umieram. Może jestem tylko wydrążonym kawałkiem drzewa, lub uformowanym szkłem na podobiznę człowieka.
Jestem marionetką, bezwolnym kawałkiem drewna. Mam sznurki, trzymają mnie, bym nie mogła wypłynąć. Błagam pustkę w mojej głowie, by nie pozwoliła mi zniknąć.
Kiedyś chciałam krzyczeć sinymi z zimna ustami. Chciałam płynąć w górę wychudzonymi, szarymi rękami. Teraz wpatruję się w blask. Dociera do mnie z powierzchni. Jest piękny, jest tym, co znajduje się o wiele bliżej w moich marzeniach. Jest czymś, po co mogę sięgnąć, ale co jest tak ulotne, że tego nigdy nawet nie dotknę.
Marzenia. Zielonkawy blask wziera w źrenice moich szeroko otwartych oczu. Marzenia, marzenia, marzenia.
Czuje spokojne falowanie wody. Nie umieram. Boję się, że będę się cieszyć tym widokiem po wieczność. Bezmiar oceanu jest we mnie. Nie wiem czego pragnę.
Obiecuję sobie, że proch, którym się stanę wypłynie na powierzchnię. Kiedyś. Bo ciągle wierzę w marzenia.
Jestem jak roślina, jak jeden z wodorostów, o tutaj, nie całkiem na dnie. Mogę sobie wyobrazić zielony nalot na moich włosach. Czuję go przy skórze niemal jak lepki bród.
I prawie pachnie. Woda przelewa się przeze mnie z każdym kolejnym wdechem i wydechem. Oddycham. Topię się. Nie umieram. Może jestem tylko wydrążonym kawałkiem drzewa, lub uformowanym szkłem na podobiznę człowieka.
Jestem marionetką, bezwolnym kawałkiem drewna. Mam sznurki, trzymają mnie, bym nie mogła wypłynąć. Błagam pustkę w mojej głowie, by nie pozwoliła mi zniknąć.
Kiedyś chciałam krzyczeć sinymi z zimna ustami. Chciałam płynąć w górę wychudzonymi, szarymi rękami. Teraz wpatruję się w blask. Dociera do mnie z powierzchni. Jest piękny, jest tym, co znajduje się o wiele bliżej w moich marzeniach. Jest czymś, po co mogę sięgnąć, ale co jest tak ulotne, że tego nigdy nawet nie dotknę.
Marzenia. Zielonkawy blask wziera w źrenice moich szeroko otwartych oczu. Marzenia, marzenia, marzenia.
Czuje spokojne falowanie wody. Nie umieram. Boję się, że będę się cieszyć tym widokiem po wieczność. Bezmiar oceanu jest we mnie. Nie wiem czego pragnę.
Obiecuję sobie, że proch, którym się stanę wypłynie na powierzchnię. Kiedyś. Bo ciągle wierzę w marzenia.