Już nie daleko

[starysta]

czy nie jestem za blisko
by widzieć prawdy choć rąbek
nie biegam nie gonię
patrzę słucham
moja ulica snów jest pusta
a na niej tylko wygaszony dom
ty robisz krok a oni więcej
ja walę głową w mur
a dla nich niebo otwarte
obok siebie razem ale inni
głowy bez włosów albo białe
ograniczeni ukąszeni tylko jad
fruwają w jedynej racji
pływają w słuszności
tyle z psychoterapii
biegną w stronę wodospadu
na zatracenie siebie i innych
wojna ryczą każdemu w twarz
pamiętam lata trzydzieste
i mały wąsik i te oczy wytrzeszczone
wrzawę wojnę i miliony trupów
jestem złamany jak brzoza
zraniony jak niebieski ptak
tylko nie krzyczę

mówię dość