Smutny humanista

[Mar-Cin]

Słowem wstępu: wierszydło ma już dwa lata i powstało w wyniku inspiracji pewną piosenką.


Na co mi ten dualizm, triumwirat, czy tam kwadryga
Wybrałem drogę kariery... starego, nudnego grzyba.

A mogłem zostać fizykiem.
Tworzyłbym różne bajery
Ale mnie się zachciało
Studiować jakieś jery.

I tak piszę te prace i czas na nie tracę,
Bo na co to mi się przyda?
Choć zmierzam do celu, humanów jest wielu
A polskim to sam już rzygam...
A kiedy mi gorzej, to tworzę!
(nie daj Boże...)

Bo wewnątrz mej głowy
Mam świat literaturowy
Ja smutny humanista.

Za oknem ptaki śpiewają
I tyle jest piękna na świecie
Lecz nie widzę nic pięknego
W pisaniu o mało znanym [w dodatku całkiem posranym, kto to widział, żeby palce porównywać do liści, co on brał, co on pił? I co tu robi, do jasnej cholery, ten myślnik w środku wersu, co?] poecie.

Ach, gdzie sosny wejmutki? Ach gdzie te jelito grube?
Ja nie chcę być humanistą. Ja chcę iść na Polibudę.

I tak piszę te prace i czas na nie tracę,
Bo na co to mi się przyda?
Choć zmierzam do celu, humanów jest wielu
A polskim to sam już rzygam...
A kiedy mi gorzej, to tworzę!
(nie daj Boże...)

Bo wewnątrz mej głowy
Mam świat literaturowy
Ja smutny humanista.

Gdy widzę matematyków
Jak radośnie całkują i dzielą
To plączą mi się te myśli
Dlaczego ja nie z nich, cholera.

Gdy oni tak sobie coś liczą
A ja wciąż czytam litery
To wiem wówczas, że wybrałem
Błędną ścieżkę kariery.

Też chciałbym być teoretykiem
Pogdybać o czarnych dziurach
Ale jedyne co mogę
To pisać wiersze o chmurach (ale ile można?!)

I tak piszę te prace i czas na nie tracę,
Bo na co to mi się przyda?
Choć zmierzam do celu, humanów jest wielu
A polskim to sam już rzygam...
A kiedy mi gorzej, to tworzę!
(nie daj Boże...)

Bo wewnątrz mej głowy
Mam świat literaturowy
Ja smutny humanista.