Taedium vitae

[Bartolomeo]

jadeitowy półmrok
poniewiera skostniałą rozmaitość
jak półprzezroczysty cień
spowija pośpieszny oddech

zniknęła w przestrzeni labiryntu
eklektycznej syntezy wzruszeń
gdzie głos wszelki godzi jak sztych
zwrócony w wyobraźnię

lecz sama zaczęła krzyczeć
spazmatycznym milczeniem
to rozpaczliwe świadectwo
osądu nad spróchniałym marzeniem

myśleć że ból zanika w pustce
oznacza nieznajomość fabuły
powieści zapisanej na granitowych płytach

myśleć że rozpacz rozpływa się w miłości
to popis słusznej magii
spalonej na stosie rozczarowań

przytłoczeni rozmachem prawd
gramy rolę wybitnych kłamców
w urojeniowym spektaklu
stadka galerników