Radio Agonia

[Laj]

Początek był bardzo obiecujący. Zarówno styl, jak i pomysł przypadły mi do gustu - chociaż czasami zdarzały się słabsze miejsca, ale na to bym jeszcze przymknął oko. Zastanawiała mnie jeszcze tylko kwestia jakim cudem taka audycja w ogóle mogłaby mieć rację bytu w świecie, gdzie na każdym kroku są jakieś komisje, rady etyki mediów i tym podobne wynalazki. W każdym cywilizowanym kraju zdjęliby coś takiego po pierwszej audycji. Bo policja nie zajmuje się słuchaniem radia. Jakikolwiek słuchacz, któremu by się to nie podobało zadzwoniłby w odpowiednie miejsce, żeby to zgłosić.
Ale ok, przyjąłem że taka jest konwencja, albo ewentualnie drobne niedopatrzenie. Da się z tym żyć.
Później doszedłem do zdecydowanie najlepszego miejsca w tej historii. Czyli telefon Roberta do studia.
Początek tego dialogu jest naprawdę elektryzujący. Ale potem następuje tak totalny zjazd po równi pochyłej, że naprawdę załowałem, że nie skończyłeś tego tekstu w miejscu, gdzie Robert mówi, że właśnie wstrzykuje dziewczynie ocet.
Potem zaczynają się takie rzeczy, że nie są straszne, tylko wręcz niedorzeczne. Balon rzeczywistości i realności, w którą czytelnik jest w stanie uwierzyć, unosi się gdzieś na wysokości wieży Eiffle'a.
Gość zabija swoją siostrę. Czyja to wina? Roberta, który ją zabił? Nie. Adama. Bo prowadzi audycję radiową. Taką logikę przyjmuje ojciec tego rodzeństwa i tak się fajnie składa, że błyskawicznie znajduje się pod drzwiami radia. Zajęło mu to jakieś 2-3 minuty. Albo mieszka blisko albo stał na parkingu pod radiem jakby się tego spodziewał.
Radio nie ma żadnej ochrony? Ok, zdarza się. Adam jest sam? Nie ma żadnego szefa, sprzątacza, realizatora dźwięku? Niemożliwe, bo ten ostatni musi być. Ale nie ma. Co robi Adam? Dzwoni na policję, że ktoś mu grozi śmiercią i czeka pod radiem? Nie. Dlaczego? Bo się boi, że policja uzna go winnym śmierci dziewczyny. Trochę absurdalne. To tak jakby uznać, że winę za czyjeś morderstwa ponoszą pisarze, reżyserzy albo rysownicy komiksów.
Opis ucieczki Adama jest bardzo słaby. Zamiast zaopatrzyć się w jakąś gaśnicę, jakiś kij albo cokolwiek innego, on praktycznie sam się prosi o mordobicie. Które w sumie dostaje. I słusznie, bo jest głupi.
A potem jakby nigdy nic przychodzi Robert i znęca się nad swoim ojcem i Adamem. Bez sensu. Ale on akurat jest psycholem, więc można mu wybaczyć.
Nie wierzę natomiast w reakcję Robert, a jeszcze bardziej nie wierzę w reakcję tego ojca.
No bo jak to musiało wyglądać za kulisami?
- Tato, zabiłem siostrę!
- O Boże! Dlaczego?
- Pan z radia mi kazał!
- Jadę go ukarać!

Nie trzyma się to kupy, niestety.
Widać przy okazji, że radiowe realia są Ci niestety obce, bo audycji - zwłaszcza na żywo - nie robi się w pojedynkę.
Najśmieszniejsze jest to przekonanie, że audycja jest nielegalna i praktycznie działa w podziemiu i że nikt o niej nie wie, oprócz słuchaczy, ale tak się fajnie składa, że akurat 100% z nich to psychole, którzy męczą zwierzęta, więc nikomu to nie przeszkadza.
To jest tak naciągane, że aż w tle słychać trzask pękającej gumki od majtek.
Sytuację ratuje dobry warsztat i te emocje, które udało Ci się we mnie wywołać w kluczowym momencie. Za to 3/5