Bo moje siostry...

[Mestari]

odzina moja, jak już wspomniałem, liczyła się w dziesiątkach. Nie potrafiłbym zliczyć, ile posiada członków.
Jako człowiek wychowany w hulańczym trybie życia, w oparach alkoholu utulany do snu, gdzie nie raz nie miałem miejsca w swej pościeli, ponieważ zajmował ją ktoś obcy, przyzwyczaiłem się do tego.
Kuzyni moi oraz znajomi rodziców wpoili we mnie zasadę, że aby przeżyć, trzeba kraść i pić. Inaczej to zasrane życie nie ma sensu

Ten fragment jest, jak dla mnie, dziwacznie sformułowany: po co szyk przestawny (rodzina moja, kuzyni moi)? A kawałek od "w oparach alkoholu utulany do snu" jest dla mnie średnio zrozumiały. Wychodzi na to, że w tych oparach spał i tam miejsca nie miał.

Weszło mi to w krew znacznie szybciej niż się spodziewałem, po jakimś czasie nie było rzeczy, której bym nie potrafił ukraść a ponieważ byliśmy biedni a wszystkie pieniądze przeznaczane były na alkohol, sam musiałem zaopatrywać się w najpotrzebniejsze narzędzia potrzebne w domu, szkole - do szkoły chodziłem w kratkę, czy po prostu do jedzenia.

To brzmi, jakby bohater wyrzucał z siebie wszystko na jednym wydechu. Spokojnie, niech się nie spieszy, trzeba to jedno długie zdanie rozbić na kilka krótszych. Będzie się lepiej czytało.

Proste jak świński ogon.

Ryzykowne porównanie (świński ogon chyba prosty nie jest). Ja bym to zmieniła na "jak drut", "jak konstrukcja cepa".

Pocałuj mnie w dupę! – ściągnąłem majtki w dół, ukazując jej dwa nagie pośladki.

A można ściągnąć majtki w górę?

Poczuje moją pięść i nie będzie dla niej zlitowania.

(...) i nie będzie dla niej litości.

Wyszły, a ja się porzygałem.

W głębi pokoju paliła się świeca, wydzielając stłumione światło.

Wydzielać może się co najwyżej zapach, nie światło.

Nie wypisałam wszystkich potknięć. Wrócę tu jeszcze