Życie - teatr

[Kristoforus]

Smutno mi Boże. Nie może być smutniej.
Stół podzielony już nożem - na pół.
Żagiel firany zwisa w oknie.
Pod biczem deszczu nasiąka i moknie.

Zanim się nić ostatnia, wyciągnięta zerwie,
kurtyna przed finałem aktu, tuż po przerwie,
zamiast unieść się jeszcze, ciężko, bezwładnie,
- opadnie w dół.

Wargi zacięciem świszczącym rozdzieli.
Ćwiekiem hańby się wedrze w głąb rozwartej rany.
Klnąc i błogosławiąc razem utonie w gardzieli,
spuszczając z łańcuchów zaślinione żądze
i myląc co prawo, co grzech, co pieniądze,
wyrzęzi bluźniąc istocie miłości:
- kochany.
---------------------------------------------------------

I tak oto pięknie finał sztuki mamy zbudowany.
Teraz z wdziękiem jeszcze aktorzy się pokłonią;
król, królowa i z dystansu – kochanek.

Ale zaraz, kiedy wybrzmią owacje i brawa,
zza dekoracji wyłoni się dziecko, które tam,
nie jeden akt na rodziców czeka,
sobie - niejedną dramatu przyswajając ranę.
Budując z iluzji jak bóg z gliny – człowieka.

Ojciec, sceniczny kochanek, ujmie je za rękę,
i pójdą do matki, która kostiumy i maski
zmienia w garderobie.
I wyjdą przez wąskie drzwi nad ranem,
kolejno po sobie,
i pójdą gdzieś, do jakiegoś domu,
nawet nie wiedząc, że wciąż grają swe role.

A ja – nie mając pójść dokąd, zostanę tu,
na pustej i mrocznej, dramatycznej scenie.
Czekam na brawa. Gdzie oklaski…?
Milczenie…

Życie to teatr,
A ja śmieszny Pierrot właśnie ten teatr - pier…..

16072011