10-07-2011, 16:27
Szkielety poszarzałe tańczą
wśród szeptów zapomnianych ksiąg.
Do rytmu kosą postukuje
mistrz pradawnych mąk.
Pośród klekotu, w blasku księżyca
tańczę i ja, spowity w całun starych dat.
Nie myślę już o niczym
tylko o blasku księżyca
kiedy i mnie zamyka huk
stalowych śmierci krat.
Moja najnowsza poezja, choć też już nie nowa...
wśród szeptów zapomnianych ksiąg.
Do rytmu kosą postukuje
mistrz pradawnych mąk.
Pośród klekotu, w blasku księżyca
tańczę i ja, spowity w całun starych dat.
Nie myślę już o niczym
tylko o blasku księżyca
kiedy i mnie zamyka huk
stalowych śmierci krat.
Moja najnowsza poezja, choć też już nie nowa...
Kobieto, puchu marny! Ty...
Jesteś jak zdrowie! Ile cię trzeba cenić ten tylko się dowie,
kto cię stracił...
Dziś piękność Twoją widzę i opisuję, bo tęsknię po Tobie.
Jesteś jak zdrowie! Ile cię trzeba cenić ten tylko się dowie,
kto cię stracił...
Dziś piękność Twoją widzę i opisuję, bo tęsknię po Tobie.