Żołnierzyk [bajka]

[Artychryst]

Gdzieś za szarym oceanem znajdowały się niegdyś dwa zwaśnione kraje. Wojna wywołana w zamierzchłych czasach podsycana była od pokoleń i trwała bez przerwy i nadziei na zakończenie. W jednym z owych państw, w niewielkiej, otoczonej ze wszech stron zielonym lasem wiosce żył młody, wesoły pasterz. Zakochany był on bez pamięci w złotowłosej córce młynarza, pogodnej i błyskotliwej dziewczynie o oczach płonących zorzą i ustach jak płatki róży.
Pewnego razu pasterz udał się do pobliskiego miasta, aby kupić dla swej wybranki złoty łańcuszek. Gdy wracał polną dróżką wśród rozkosznych, ptasich treli napadła go okrutna banda zbójców, obrabowała i pozostawiła pobitego na skraju boru. Nim jednak zapadł zmrok i pozasypiały leśne driady, żołnierz królewski dostrzegł biedaka i pomógł mu. Napoił, opatrzył rany, nakarmił i dał dwa denary. Na pytanie, jak pasterzyk może mu się odwdzięczyć, poprosił o to, by – jeśli wojna dotrze aż do miasta – chłopiec zaciągnął się do wojska i pomógł odeprzeć nieprzyjaciół. Kilka lat później młody pasterz wziął ślub z cudowną młynareczką i żył szczęśliwie wśród upstrzonych jak witraż łąk i srebrzących się szemrzących strumieni.
Wojna jednak nadeszła i przyszło spełnić przyrzeczenie dane niegdyś żołnierzowi. Kiedy jednak pasterz zaczął szykować się do drogi, żona jego padła na kolana i błagała, by jej nie opuszczał. Przecież przysięgali to sobie. Dobrze bowiem wiedziała, że pasterz, który był dla niej wszystkim, nie wróci. Został tedy przy niej i razem żyli długo i szczęśliwie darząc się prawdziwą miłością silniejszą nad wszystko. Krwawa wojna zaś niedługo zakończyła się i w państwach zapanował dobrobyt.