Duży

[Kruk]

Był obecny przy tamtej dziewczynie z sąsiedniej wsi, kiedy dogorywała w lesie, uwalona ziemią, z potarganymi włosami. Kiedy gasnącymi źrenicami, wciąż rozszerzonymi z niedowierzania i zgrozy podążała za tym chłopakiem z dyskoteki, chowającym do kieszeni czerwone ostrze i znikającym w zaroślach.
Był też w białej sali z mnóstwem urządzeń podtrzymujących życie, kiedy odchodził człowiek – nie maszyna, a także utrzymujący przy życiu innych.
Był przy tamtym mężczyźnie o nieruchomym spojrzeniu skierowanym w gwiazdy. Któremu było już bardzo zimno i zapadał w głęboki sen.
Był też w pobliżu, kiedy wydarzył się ten wypadek. Pamiętasz, w zeszłym miesiącu. Człowiek dostał jakiegoś ataku, upadł na drogę i nie reagował. Po jakimś czasie otoczył go tłumek ciekawskich, ale w żadnym razie nie wścibskich – takich, co to nie wtrącają się do cudzego życia. Mężczyzna jeszcze oddychał, choć płytko. I wtedy, z wczesnoporannej mgły wyszedł on.
Wysoki i szeroki z okrągłą, łysą głową, nie dało się stwierdzić, w jakim mniej więcej jest wieku. Nosił stalowoszarą marynarkę, pod nią sweter, do tego czarne sztruksy i czarne pantofle.
Podszedł do zgromadzonych, delikatnie ich rozsunął, uklęknął przy nieprzytomnym i rozpoczął reanimację.
Wszyscy zamilkli i zamarli. Ktoś rzucił, że wezwie karetkę.
- Ma pan refleks – powiedział Duży niskim głosem, przywodzącym na myśl dzwon, nie przerywając niesienia pomocy, a tamten się speszył.
Przez moment zdawało się, że mężczyzna został uratowany. Otworzył oczy i zaczął coś mamrotać. Znienacka jego bełkot stał się głośny i szybki, ludzie odetchnęli z ulgą, znowu ktoś wspomniał o pogotowiu. A potem, niespodziewanie mężczyzna znieruchomiał. Umarł.
Duży wpatrywał się w nieboszczyka z nieprzeniknioną miną. Jeśli możnaby coś już o niej powiedzieć, to tyle, że pasowała do kogoś, kto odniósł porażkę i zupełnie nie rozumie dlaczego.
Duży wstał. Ludzie szeptali coś złowrogo. Jedna kobieta wysunęła się przed innych.
- Zabiłeś go! – oskarżyła Dużego – Trzeba było nic nie robić!
- Kim ty jesteś? Kim ty do cholery jesteś? – wołały inne głosy.
Duży patrzył na nich z rosnącym napięciem, a oni krzyczeli coraz głośniej i podchodzili coraz bliżej.
- Nie wiem! – zawył w końcu – Nic nie wiem!

Szedł powoli między drzewami. Trawa, po której deptał, zamarzała, kwiaty obumierały, gałęzie pod dotykiem jego dłoni traciły liście, a wszystkie leśne stworzenia pierzchały bezszelestnie.
W zagajniku zobaczył jakąś parę, a para zobaczyła jego i ulotniła się. Szedł dalej.
Usłyszał czyjąś obecność. Przyspieszył, choć trochę niepewnie w kierunku, z którego docierały do niego szelesty i trzaski.
Na pustej przestrzeni, pod samotnym, niskim drzewem stał wyrostek i wiązał pętlę z grubej liny.
Duży zbliżył się. Chłopak zdawał się go nie zauważać. Skupiał się na swojej robocie.
To było coś nowego.
- Chodź chłopie – wyrostek wyciągnął rękę w stronę Dużego – Chodź, przydasz się.
Duży przyjrzał mu się uważnie. Chłopak mógł mieć z szesnaście lat. Ubrany był w szarą bluzę z kapturem, zniszczone dżinsy i adidasy. Jego wygląd kojarzył się z wygłodzonym zwierzęciem, które ktoś długo trzymał w zamknięciu.
- Podsadzisz mnie? Ja już z dziesięć razy rzucałem tą liną i nie mogę trafić. A ty jesteś duży – zapytał wyrostek skrzekliwym głosem. Chwiał się na nogach i nie mógł skupić wzroku w jednym punkcie.
- Brałeś coś? – zainteresował się Duży, obejmując kolana chłopaka i podnosząc go w górę.
- Tak – odrzekł dopiero wtedy, kiedy znalazł się z powrotem na ziemi, po czym chwycił plastikowy kosz oparty o drzewo i ustawił go pod dyndającą pętlą. Wszedł na niego opierając się mocno o przedramię Dużego.
- Nie pytasz mnie, co robię? – wyrostek spojrzał Dużemu w twarz swoimi przekrwionymi oczyma.
- Nie.
- Ani dlaczego?
- Skoro ty mnie pytasz, czemu cię nie pytam znaczy, że chcesz mi powiedzieć – stwierdził Duży.
Wyrostek prychnął i zachichotał jednocześnie, niebezpiecznie chwiejąc się na koszu.
- Nieprawda – burknął.
- Świat jest… - wymamrotał po chwili coś niezrozumiale – życie jest…ludzie są…
Założył sobie pętlę na szyję.
- A w zasadzie to kim ty jesteś? – zmarszczył brwi po krótkim momencie zastanowienia – Skąd się wziąłeś?
Duży patrzył na niego w milczeniu, jakby się czymś zmartwił.
Wyrostek kiwał się jeszcze chwilę, a potem wybuchnął urywanym i zachrypniętym śmiechem.
Poprawił pętlę. Duży zrobił krok w przód.
- Nie wiem – wyrzucił szybko, jakby chciał powstrzymać to, co za moment się wydarzy.
- Ty...śmiec...śmierciu....śmiercio... – wymamrotał wyrostek, chwytając za sznur nad sobą, pokołysał się trochę, po czym znów wybuchnął śmiechem, który rozniósł się po całej polanie.