10-07-2011, 00:52
Ok. Zdołałem przeczytać pierwszy rozdział.
I mam zastrzeżenia.
Sawyer słusznie zauważył jedna rzecz: pomieszanie motywów. Mamy tutaj nieco Jumpera, nieco motywów nawet z Sex Misji <
> ale nie chodzi tu o wymienianie tego. Kolaże są dobre, zazwyczaj, więc taki mix nie jest sam w sobie niegodziwością. Problem polega na tym, że całe te opowiadanie jest....
Jest...
Ubogie?
Opisy są strasznie antyplastyczne, nie działające na wyobraźnie. Emocjonalność - żadna, prosty schemat: zobaczyłem, zrobiłem, usłyszałem. Za mało harmonii uczuć, żadnego podkreślenia zmian stanu psychicznego bohaterki. Te nagłe oburzenia - strasznie to nienaturalne. Dobij się nieco głębiej w jej psychikę. Zasiej klimat - niech w powietrzu unosi się kurz. Niech wejście do hibernatusa będzie zasypanie gruzem, niech wgryza się w oczy i nos. Niech aparatura piszczy, że zatykają się bębenki. Ja chcę wciągnąć nosem to hermetyczne powietrze! Chcę poczuć te sto czterdzieści lat oczekiwania.
Błąd polega jeszcze na tym, że szachujesz czytelnika grupką ludzi. Bohaterów nagle jest ośmiu. G. bohaterka, jej kompania i królewicz-śnieżek. Wprowadzaj to jakoś delikatniej. Wzbudź nastrój grozy. Wpierw opisz życie obozowiska, osiedla - to nie film, że musisz człowieka zaszczuć akcją, tylko pokaż czym są te rekonesanse, te wyprawy w oczach ludzi, których mają one chronić. Pokaż mi życie codzienne, wtedy docenię znaczenie takich wypadów. Wtedy zrozumiem czym jest to fenomenalne odkrycie hibernatusa. Wiedza wcale nie eliminuje zaskoczenia - pokaż więc szpital z perspektywy tajemnicy, mauzoleum, a jednocześnie zagrożenia. Skoro te zwiady są z bronią - niech jej użyją, albo przynajmniej zmuszą się do wymachiwania nią w strachu.
Co do mocy - podziałaj na wyobraźnię. Jeżeli chcesz osiągnąć złoty środek - to przedstaw je z perspektywy normalności, czegoś codziennego, ale opisz je, bym ja wiedział o co chodzi. Co to za moce? Czy to skutek genu Q? Nie wiem. A chcę wiedzieć. A jeżeli nie wiem, to się denerwuję, że nie wiem, a ktoś wymachuje tym na prawo i lewo, szasta mocami jak Wolverine, Magneto i Doktor w jednym wcieleniu.
Kassandro, sama piszesz, że to ma mieć 100 stron. Więc spokojnie, masz czas. Pozwól mi poczuć świat. Wtedy rzucaj w akcję, bym mógł się nią przejąć.
Dużo do poprawki według mnie. Ale zbyt gruntownej by krzyczeć - jednak sam tekst mnie nie satysfakcjonuje. Fabuła, może nawet i interesuje, ale forma < z błędami> połączona z tą "ubogością" odpycha mnie. Warto nad tym popracować
Pozdrawiam
Archanioł
I mam zastrzeżenia.
Sawyer słusznie zauważył jedna rzecz: pomieszanie motywów. Mamy tutaj nieco Jumpera, nieco motywów nawet z Sex Misji <
> ale nie chodzi tu o wymienianie tego. Kolaże są dobre, zazwyczaj, więc taki mix nie jest sam w sobie niegodziwością. Problem polega na tym, że całe te opowiadanie jest....Jest...
Ubogie?
Opisy są strasznie antyplastyczne, nie działające na wyobraźnie. Emocjonalność - żadna, prosty schemat: zobaczyłem, zrobiłem, usłyszałem. Za mało harmonii uczuć, żadnego podkreślenia zmian stanu psychicznego bohaterki. Te nagłe oburzenia - strasznie to nienaturalne. Dobij się nieco głębiej w jej psychikę. Zasiej klimat - niech w powietrzu unosi się kurz. Niech wejście do hibernatusa będzie zasypanie gruzem, niech wgryza się w oczy i nos. Niech aparatura piszczy, że zatykają się bębenki. Ja chcę wciągnąć nosem to hermetyczne powietrze! Chcę poczuć te sto czterdzieści lat oczekiwania.
Błąd polega jeszcze na tym, że szachujesz czytelnika grupką ludzi. Bohaterów nagle jest ośmiu. G. bohaterka, jej kompania i królewicz-śnieżek. Wprowadzaj to jakoś delikatniej. Wzbudź nastrój grozy. Wpierw opisz życie obozowiska, osiedla - to nie film, że musisz człowieka zaszczuć akcją, tylko pokaż czym są te rekonesanse, te wyprawy w oczach ludzi, których mają one chronić. Pokaż mi życie codzienne, wtedy docenię znaczenie takich wypadów. Wtedy zrozumiem czym jest to fenomenalne odkrycie hibernatusa. Wiedza wcale nie eliminuje zaskoczenia - pokaż więc szpital z perspektywy tajemnicy, mauzoleum, a jednocześnie zagrożenia. Skoro te zwiady są z bronią - niech jej użyją, albo przynajmniej zmuszą się do wymachiwania nią w strachu.
Co do mocy - podziałaj na wyobraźnię. Jeżeli chcesz osiągnąć złoty środek - to przedstaw je z perspektywy normalności, czegoś codziennego, ale opisz je, bym ja wiedział o co chodzi. Co to za moce? Czy to skutek genu Q? Nie wiem. A chcę wiedzieć. A jeżeli nie wiem, to się denerwuję, że nie wiem, a ktoś wymachuje tym na prawo i lewo, szasta mocami jak Wolverine, Magneto i Doktor w jednym wcieleniu.
Kassandro, sama piszesz, że to ma mieć 100 stron. Więc spokojnie, masz czas. Pozwól mi poczuć świat. Wtedy rzucaj w akcję, bym mógł się nią przejąć.
Dużo do poprawki według mnie. Ale zbyt gruntownej by krzyczeć - jednak sam tekst mnie nie satysfakcjonuje. Fabuła, może nawet i interesuje, ale forma < z błędami> połączona z tą "ubogością" odpycha mnie. Warto nad tym popracować
Pozdrawiam
Archanioł
Jeżeli myślisz, że Twój tekst jest dobry, napisz do mnie.
Wszystko da się naprawić.
Wszystko da się naprawić.