Nieśmiertelni

[Kassandra]

Szłam mokrymi ulicami, w świetle tarczy księżyca, rozmyślając nad wszystkim i właściwie też nad niczym konkretnym.

Wyróżnione fragmenty tekstu są IMO niepotrzebne i ujemnie oddziałują na klimat.

Najciszej jak potrafiłam, nacisnęłam klamkę i lekko uchyliłam drzwi, na tyle, żebym mogła się przez nie przecisnąć.

W pierwszym przypadku IMO zabrakło przecinka, w drugim - jest zbędny.

Po kilkunastu sekundach, kiedy wzrok przyzwyczaił się do jasności, zobaczyłam Klausa, stojącego w drzwiach kuchni.

IMO znów brak przecinka.

Przez dobrą minutę patrzyliśmy się na siebie w milczeniu, po czym on zaczął się na mnie wydzierać:

To jest zbędne. Nie musisz traktować czytelnika jak całkowicie niezorientowanego. To, że on mówi. wynika z wcześniejszych informacji.

Klnąc pod nosem, ubrałam koszulę nocną.

IMO znów brak przecinka.

Miałam się kłaść, ale doznałam nagłego olśnienia. Włożyłam klucz, leżący na komodzie, do zamka i zakluczyłam sypialnię od środka.

Kłaść nie pasuje mi do języka jakim posługuje się bohaterka.

Stoję pośrodku tej zbiorowej kostnicy, może nawet grobu dla tych ludzi.

Końcówka nie jest potrzebna. Znów opisujesz coś, co jest wiadome. W ogóle całe zdanie wydaje mi się nietrafione. Najpierw kostnica, potem grób... W jednym i w drugim leża zwłoki Rozumiem, że takim opisem chciałeś zbudować klimat, ale wyszło bardzo nieudolnie. Zdanie do przeróbki.

W jednej chwili wszystko, razem ze mną, zaczyna się kurczyć do niewyobrażalnie małych rozmiarów.

Zegar w bibliotece, do której weszłam, wskazywał szóstą rano.

Zameldowałam się i jako tako zadomowiłam się w pokoju.

Drugie się IMO zbędne.

To tyle jeśli idzie o łapankę, a teraz wrażenia ogólne:
Nie pamiętam, co pisałam w poprzednich komentarzach, więc być może się powtórzę.

Masz niezły styl, choć na taką ilość tekstu wkradło się trochę błędów. Jednak nie potrafię określić, co jest twoją mocniejszą stroną. Opowiadanie zapowiadało się bardzo interesująco i w sumie nadal tylko się zapowiada, bo za wiele się z nim nie dzieje. To już VI rozdział, więc wypadałoby zachęcić do czytania czymś więcej, niż miałką informacją o książce, która pojawia się już w trzecim, czy czwartym rozdziale z kolei, ale nie pamiętam nawet, czy Brigitte ją już przeczytała.
Kończysz rozdziały w bardzo denerwujący sposób, a to, że są krótkie nasuwa mi skojarzenia z Modą na sukces.
Piszesz wszystko w pierwszej osobie, więc masz ogromne pole do popisu, jeśli chodzi o pokazania mentalności i uczuć narratorki, ale to marnujesz. Bardziej przypomina mi ona porcelanową laleczkę, niż kobietę z krwi i kości. być może brak głębszego przeżywania jest wynikiem tego, kim ona jest lub jej wcześniejszych żyć, ale... w tekście nic tego nie sugeruje.
Mąż także został potraktowany po macoszemu, a sytuacja w domu <czyli romans ze służącą> to motyw dość sztampowy. Miałam nadzieję, że go jakoś urozmaicisz, ale jest on najwyraźniej tylko pretekstem, dla którego bohaterka może zamieszkać w hotelu.
Odniosę się też do ostatniego rozdziału. Rozmowa skłóconych małżonków pozostawiła u mnie lekki niedosyt. Wypowiadają długie zdania, jest tam mało narracji. Dodatkowo nie rozumiem zachowania Brigitte. Mąż ją zdradza, choć ona nic do niego nie czuje, ale jest oburzona.. Chociaż chwileczkę... Czytelnik wcale tego nie wie, bo choć to ona jest narratorką, wcale nie mówi o swoich uczuciach. Zamiast tego dostajemy skrupulatny aż do bólu opis, wszystkich czynności, jakie wykonała. Przykład:

Z przyległej garderoby wyjęłam walizkę i zaczęłam się pakować. Po półgodzinie byłam spakowana, ubrana i gotowa do drogi.

Nie na tym polega narracja pamiętnikarska
Radzę nad tym popracować.

Druga część rozdziału jest trochę lepsza, choć nie wiem, jak mam tę scenę interpretować. Dodatkowo zaburzasz odbiór zmieniając czas, a klimat zdań psują niefortunne zwroty.

To tyle...
Mam nadzieję, że moja pisanina na coś ci się przyda.
Pozdrawiam.