Widzę, że z argumentacją i jakimikolwiek komentarzami do wątku trzeba trzymać się na baczności, wszakże Autor wątku (Autor tekstu) posiada wiedzę dla nas tajemną - On poznał (a może stworzył?) plan ocalenia świata, przeniknął mechanizmy nim rządzące, wie jak nas zbawić! Tyle słowem ironii - przejdźmy do rzeczowej dyskusji.
Cechą dobrej argumentacji jest jej logiczność i spójność. Kiedy jeden z tych czynników niedomaga, wtedy argumentacja staje się coraz bardziej pokrętna, nieadekwatna, śmieszna. Widoczną oznaką niedomagającej spójności argumentacji jest próba zarzucenia interlokutora masą, często zbędnych, faktów i pomysłów. W naszym przypadku - niestety - zaczyna do tego dochodzić. Chciałbym faktycznie wiedzieć co mają kondomy do głodu, toć myślałem że są one związane z rozprzestrzeniającym się na masową skalę wirusem HIV - widocznie się myliłem.
Ponadto: rozumiem, że przytłaczające wypowiedzi rozmówców są dla Autora trudne do odparcia, niemniej jednak trzymajmy się wątku, a nie biurokracji unijnej, albo narzekania jaki ten świat zły nie jest. Ja dla przykładu wciąż czekam na rzetelną, racjonalną (nie ekspresyjną) argumentację Autora, albowiem nudzić (a może i męczyć?) zaczynają stawiane przez Ciebie pytania i wypowiedzi pokroju "bo tak", rodem z podwórka.
Inna jeszcze sprawa, o której już poniekąd pisałem. Ciekawią mnie twoje (Autora) demagogiczne, a może nawet dogmatyczne, predylekcje. Wiesz, Hitler, doskonały mówca, choć racji w swoich poglądach nie miał, przynajmniej próbował je rzetelnie uzasadnić i niestety udało mu się przekonać masy. Ty natomiast bijesz pianę (przepraszam za określenie), ale bez większego przekonania. Jak mówiłem, wszystko sprowadza się do tego, że: Ja mam rację, Ja wiem lepiej, Ja rozumiem więcej, Ja znam świat bardziej od innych, Moja prawda jest najprawdziwsza. Trudno traktować Cię poważnie.
No i oczywiście sprawa jeszcze insza - tak jak mówiłem, spór nie ma jednego rozwiązania, nie istnieje bowiem jedno, obiektywne kryterium jego oceny, do którego moglibyśmy go odnieść. I nie jest to relatywizm a głębokie przekonanie w nieistnienie prawdy obiektywnej, albo też w niemożliwość jej poznania. Z tego powodu nie przytaczam żadnych życiowych przykładów - bo można je znieść kontrprzykładami. To prowadzi to utwierdzenia mnie w przekonaniu, że sporu/dyskusji nie da się doprowadzić do końca i nie da się go rozwiązać na szczeblu centralnym (który obejmował by wszystkie przypadki). Świetnie uwidacznia to kryzys, nienaturalnej w tym przypadku, próby centralizacji praw i potrzeb, obejmujących wszystkie aspekty życia jednostki. Jak powiedział El Tigere, każdy przypadek musi być rozpatrywany indywidualnie, ponieważ nie da się inaczej, bez szkody na przekonaniach części ludzi sprawą zainteresowanych, dojść do konsensusu.
Ode mnie chyba tyle.
Pozdrawiam,
Diogenes.
Cechą dobrej argumentacji jest jej logiczność i spójność. Kiedy jeden z tych czynników niedomaga, wtedy argumentacja staje się coraz bardziej pokrętna, nieadekwatna, śmieszna. Widoczną oznaką niedomagającej spójności argumentacji jest próba zarzucenia interlokutora masą, często zbędnych, faktów i pomysłów. W naszym przypadku - niestety - zaczyna do tego dochodzić. Chciałbym faktycznie wiedzieć co mają kondomy do głodu, toć myślałem że są one związane z rozprzestrzeniającym się na masową skalę wirusem HIV - widocznie się myliłem.
Ponadto: rozumiem, że przytłaczające wypowiedzi rozmówców są dla Autora trudne do odparcia, niemniej jednak trzymajmy się wątku, a nie biurokracji unijnej, albo narzekania jaki ten świat zły nie jest. Ja dla przykładu wciąż czekam na rzetelną, racjonalną (nie ekspresyjną) argumentację Autora, albowiem nudzić (a może i męczyć?) zaczynają stawiane przez Ciebie pytania i wypowiedzi pokroju "bo tak", rodem z podwórka.
Inna jeszcze sprawa, o której już poniekąd pisałem. Ciekawią mnie twoje (Autora) demagogiczne, a może nawet dogmatyczne, predylekcje. Wiesz, Hitler, doskonały mówca, choć racji w swoich poglądach nie miał, przynajmniej próbował je rzetelnie uzasadnić i niestety udało mu się przekonać masy. Ty natomiast bijesz pianę (przepraszam za określenie), ale bez większego przekonania. Jak mówiłem, wszystko sprowadza się do tego, że: Ja mam rację, Ja wiem lepiej, Ja rozumiem więcej, Ja znam świat bardziej od innych, Moja prawda jest najprawdziwsza. Trudno traktować Cię poważnie.
No i oczywiście sprawa jeszcze insza - tak jak mówiłem, spór nie ma jednego rozwiązania, nie istnieje bowiem jedno, obiektywne kryterium jego oceny, do którego moglibyśmy go odnieść. I nie jest to relatywizm a głębokie przekonanie w nieistnienie prawdy obiektywnej, albo też w niemożliwość jej poznania. Z tego powodu nie przytaczam żadnych życiowych przykładów - bo można je znieść kontrprzykładami. To prowadzi to utwierdzenia mnie w przekonaniu, że sporu/dyskusji nie da się doprowadzić do końca i nie da się go rozwiązać na szczeblu centralnym (który obejmował by wszystkie przypadki). Świetnie uwidacznia to kryzys, nienaturalnej w tym przypadku, próby centralizacji praw i potrzeb, obejmujących wszystkie aspekty życia jednostki. Jak powiedział El Tigere, każdy przypadek musi być rozpatrywany indywidualnie, ponieważ nie da się inaczej, bez szkody na przekonaniach części ludzi sprawą zainteresowanych, dojść do konsensusu.
Ode mnie chyba tyle.
Pozdrawiam,
Diogenes.