31-10-2010, 22:20
Zgnij ze mną, Tristanie. Nie mogliśmy razem żyć, straciliśmy szansę na wspólną śmierć, przywilej kochanków, to chociaż… Podajmy sobie ręce przez ten krzak głogu. Inaczej nie mogliśmy i już nie będziemy mogli, za dużo nas dzieliło, ukochany…
Mogli nas rozdzielić.
Mogli nas sobie zabronić.
Mogli nas od siebie zabrać, ale coś nas łączy. Ta śmierć, ten grób. To jak as w rękawie, niewinny wybieg… Nasz ostatni taniec… Danse macabre.
Będziemy uśmiechać się do siebie upiornie, samymi sterczącymi z czaszki zębami, bez ust, zbędnych, już ich nie ma.
Rzucać sobie czułe spojrzenia pustymi oczodołami.
Ściśniemy swoje dłonie aż zaklekoczą o siebie stare kości.
Jak będzie wyglądał twój szkielet, o Jasnowłosa, w płaszczu osławionych, złotych pukli, spływających aż do wystającej miednicy?
A ty, Tristanie, jak złapiesz swój miecz, rękoma bez mięśni, ścięgien…?
Tak, raczej trudno nam odpowiedzieć, więc może… leżmy tak sobie razem... Chyba i tak nie mamy już innego wyboru
Mogli nas rozdzielić.
Mogli nas sobie zabronić.
Mogli nas od siebie zabrać, ale coś nas łączy. Ta śmierć, ten grób. To jak as w rękawie, niewinny wybieg… Nasz ostatni taniec… Danse macabre.
Będziemy uśmiechać się do siebie upiornie, samymi sterczącymi z czaszki zębami, bez ust, zbędnych, już ich nie ma.
Rzucać sobie czułe spojrzenia pustymi oczodołami.
Ściśniemy swoje dłonie aż zaklekoczą o siebie stare kości.
Jak będzie wyglądał twój szkielet, o Jasnowłosa, w płaszczu osławionych, złotych pukli, spływających aż do wystającej miednicy?
A ty, Tristanie, jak złapiesz swój miecz, rękoma bez mięśni, ścięgien…?
Tak, raczej trudno nam odpowiedzieć, więc może… leżmy tak sobie razem... Chyba i tak nie mamy już innego wyboru