Takie groteskowo-umoralniające 'cuś'. Krytycy świata - przybywajcie i mnie nie oszczędzajcie.
WWWW pustym pokoju, na parapecie, siedział przygarbiony komar. Wyglądał dość posępnie, wpatrując się w swoje odnóża. Na dźwięk cichego kliknięcia podniósł wzrok, ale wyraz zadumy na jego twarzy nie zniknął nawet na sekundę. Spojrzał na zegarek, który wskazał dziesiątą. Zorientował się, że to on był źródłem dźwięku, więc spuścił głowę i powtórnie wlepił ślepia w kończyny.
Czemu oni mnie tak nie lubią? – pomyślał. Przecież ja nic nie zrobiłem. Wstał i krzyknął z rozpaczą:
- Dlaczego?!
- Dlaczego?! – powtórzył po krótkiej przerwie, a jego twarz przybrała rozżalony wygląd.
- Zamknij się, bo mi obiad płoszysz – rzucił zgryźliwie pająk siedzący w rogu, który najwidoczniej czaił się na ofiary koło swojej pajęczyny.
- Głupi pająk. Nic nie rozumie – szepnął pod nosem.
WWWZapadła cisza. Komar znów usiadł, a na jego twarzy pojawiła się głęboka zaduma. Dopiero szczęk zamku wyrwał go z tego stanu. Rozejrzał się nerwowo. Kątem oka zauważył chowającego się pająka. Nie zastanawiając się długo wzbił się w powietrze i podfrunął pod sufit. Drzwi się otworzyły, do domu wszedł wysoki mężczyzna, którego czarne włosy powiewały od przeciągu. Zamknął drzwi i odłożył reklamówkę z zakupami. Komar usiadł na żyrandolu obserwując go bacznie. Człowiek ziewnął i, po zdjęciu butów, runął na łóżko. Owad przeleciał na szafę, a gdy usłyszał chrapanie pewnie podleciał do reklamówki z zakupami.
- Mięso – warknął z oburzeniem. – Egoiści! Chcecie mnie zabić, bo karmię się waszą krwią! A sami zabijacie zwierzęta dla swoich korzyści! Ja przynajmniej was nie zabijam! – krzyczał oburzony.
- No przynajmniej jak nie przenosisz malarii, febry, czy czego tam jeszcze – wtrąciła wesoło mucha, przelatująca opodal.
- Ehh… Zamknij się – rzucił zirytowany i ciągnął swój wywód. – Mówicie, że wkurza was moje bzyczenie?
Podleciał do śpiącego człowieka i usiadł na jego brzuchu.
- Elektrownie też bzyczą! – Wykrzywił twarz w szaleńczy grymas. - I jakoś ich nie zabijacie, lodówki bzyczą, muchy także, a jakoś tylko mnie chcecie zabić…
- Wuwuzele też bzyczą, widzisz, nie tylko ciebie chcą zabić – wtrącił mały żuczek.
- Ale to co innego – warknął i zmierzył żuka gniewnym spojrzeniem. – Głupi żuk – dodał pod nosem.
– Ja tak żyje! Zrozumcie to wreszcie! Zobaczcie ile dobrego dla was robię, przed ukąszeniem, znieczulam wasze… PLASK!
Wielka ręka zmiażdżyła krwiopijce.
- Pieprzony komar, chciał mnie ugryźć! – powiedział człowiek i strzepał ciało na ziemie.
Kończyna owada lekko drgnęła, cały zalał się krwią i ostatnimi siłami wymamrotał:
- Ja… chci… chciałem tylko żyć…
WWWW pustym pokoju, na parapecie, siedział przygarbiony komar. Wyglądał dość posępnie, wpatrując się w swoje odnóża. Na dźwięk cichego kliknięcia podniósł wzrok, ale wyraz zadumy na jego twarzy nie zniknął nawet na sekundę. Spojrzał na zegarek, który wskazał dziesiątą. Zorientował się, że to on był źródłem dźwięku, więc spuścił głowę i powtórnie wlepił ślepia w kończyny.
Czemu oni mnie tak nie lubią? – pomyślał. Przecież ja nic nie zrobiłem. Wstał i krzyknął z rozpaczą:
- Dlaczego?!
- Dlaczego?! – powtórzył po krótkiej przerwie, a jego twarz przybrała rozżalony wygląd.
- Zamknij się, bo mi obiad płoszysz – rzucił zgryźliwie pająk siedzący w rogu, który najwidoczniej czaił się na ofiary koło swojej pajęczyny.
- Głupi pająk. Nic nie rozumie – szepnął pod nosem.
WWWZapadła cisza. Komar znów usiadł, a na jego twarzy pojawiła się głęboka zaduma. Dopiero szczęk zamku wyrwał go z tego stanu. Rozejrzał się nerwowo. Kątem oka zauważył chowającego się pająka. Nie zastanawiając się długo wzbił się w powietrze i podfrunął pod sufit. Drzwi się otworzyły, do domu wszedł wysoki mężczyzna, którego czarne włosy powiewały od przeciągu. Zamknął drzwi i odłożył reklamówkę z zakupami. Komar usiadł na żyrandolu obserwując go bacznie. Człowiek ziewnął i, po zdjęciu butów, runął na łóżko. Owad przeleciał na szafę, a gdy usłyszał chrapanie pewnie podleciał do reklamówki z zakupami.
- Mięso – warknął z oburzeniem. – Egoiści! Chcecie mnie zabić, bo karmię się waszą krwią! A sami zabijacie zwierzęta dla swoich korzyści! Ja przynajmniej was nie zabijam! – krzyczał oburzony.
- No przynajmniej jak nie przenosisz malarii, febry, czy czego tam jeszcze – wtrąciła wesoło mucha, przelatująca opodal.
- Ehh… Zamknij się – rzucił zirytowany i ciągnął swój wywód. – Mówicie, że wkurza was moje bzyczenie?
Podleciał do śpiącego człowieka i usiadł na jego brzuchu.
- Elektrownie też bzyczą! – Wykrzywił twarz w szaleńczy grymas. - I jakoś ich nie zabijacie, lodówki bzyczą, muchy także, a jakoś tylko mnie chcecie zabić…
- Wuwuzele też bzyczą, widzisz, nie tylko ciebie chcą zabić – wtrącił mały żuczek.
- Ale to co innego – warknął i zmierzył żuka gniewnym spojrzeniem. – Głupi żuk – dodał pod nosem.
– Ja tak żyje! Zrozumcie to wreszcie! Zobaczcie ile dobrego dla was robię, przed ukąszeniem, znieczulam wasze… PLASK!
Wielka ręka zmiażdżyła krwiopijce.
- Pieprzony komar, chciał mnie ugryźć! – powiedział człowiek i strzepał ciało na ziemie.
Kończyna owada lekko drgnęła, cały zalał się krwią i ostatnimi siłami wymamrotał:
- Ja… chci… chciałem tylko żyć…
"Umierając we własnych łożach, za wiele lat, będziecie chcieli zamienić te wszystkie dni, na jedną szansę, jedyną szansę, aby tu wrócić i powiedzieć naszym wrogom, że mogą odebrać nam życie, ale nigdy nie odbiorą nam naszej wolności!" William Wallace