Współczucie [+18]

[Eiszeit]

- Dobra, nie ważne wpuść mnie. Do kibla muszę. - Otworzyła drzwi, owinięta ręcznikiem stała w kącie i płakała.

Literówka.

- Muszę sobie ponarzekać. To mi pomaga, nawet z psychologicznego punktu to jest dobre.

---

- Wiem o co chodzi. Wyrzucasz coś z siebie, a nie tłamsisz wewnątrz. Ja zamykam się w sobie, bo mam nerwicę wewnętrzną, ty masz maniakalno-depresyjną.

Zabrakło końcówki.

- Nie prosiłam o pomoc, nie jestem ani kaleką, ani upośledzona, wstać sama umiem, pan nie dotyka mej osoby i naszedł pan moją strefę życiową bez mojej zgody... - (pauza) Gniewnym ruchem wyrwała się niedoszłemu pomocnikowi. Wyraźnie oburzony odszedł mamrocząc coś niezrozumiałego.

Niewiarygodne(przecinek) pomyślał, ci kolesie podpisywali się prawie codziennie od dwóch lat.

- Skończyłam Prawo. Kończę drugie studia przez neta. Architektura. Po wypadku biorę taką jakby rentę, ale też sobie dorabiam. Projektuję strony dla reklam, praca w domu. Koło 8 może 9 godzin mi schodzi. Dziś wzięłam sobie wolne.

Nie jestem pewna, czy braki końcówek w kwestiach dialogowych to błąd, czy specyfika wypowiedzi postaci, dlatego nie będę zwracała na nie większej uwagi.

- Malowanie, rzeźba, pisanie wierszyków i takie tam duperele w ogóle mnie nie kręcą. Nie mam nic przeciwko, lubię czasem posłuchać o tym. Obejrzę z tobą chętnie jakąś wystawę, czasem jakiś program dokumentalny zczaje. Lubie mieć wiedzę ogólną, ale nie potrafię w coś takiego wsiąknąć. Wole być gościem, co od czasu do czasu przejdzie się i spojrzy. Ja się spełniam w innych rzeczach. Lubię struktury, im bardziej zapętlone tym lepiej. Uwielbiałam fizykę, z matematyką nie miałam problemów. Lubię skomplikowaną architekturę, wielopiętrowe budynki. Tak też staram się projektować. - (pauza) Pokazała mu na smartphonie.

- To trudne. Mało jest takich osób jak ty. Pokrętny tok myślenia. Nieprzewidywalna. Jesteś jak wielowymiarowa bryła. Nie umiem cię rozgryźć. Tak sobie wyobrażam, bo to trzecie piwo a ja mam słabą głowę, że składasz się z wielu kruchych kryształków. Wielka, szczegółowa bryła w kształcie kobiety. Taki posąg z małych okruchów. Skomplikowana, kryształowa struktura. Tylko nie tak krucha jak szyba co pod naciskiem się rozpadnie. Bardzo trudno cię rozbić, bo wewnątrz jesteś płynna jak wnętrze planety. Pod skorupą jest płaszcz ziemi, warstwa górna i dolna, a potem jądro z zewnątrz ciekłe, wewnątrz stałe. Te ciekłe poziomy wbrew pozorom nie są jak woda, ludzie pewnie wyobrażają sobie płynną magmę, ale wyobraź sobie jakie to musi być ciśnienie. To jest płynne szkło bardziej, wcale nie tak łatwo byłoby się przez to przebić. Taka właśnie jesteś, w środku płynna, ale to jest spójne i twarde, więc te kryształki na powierzchni nie rozpadną się, a nawet jeśli jakaś siła uderzy, to na powrót się scalą.

Bardzo to jest ciekawe. Podoba mi się opis.

Dziewczyna rozbawiona, zagadała pijaka, potem na chwilę odeszła pogadać z koleżankami, wracając szturchała i zaczepiała Cewę.

- Szmaciarze... - (pauza) Stwierdziła (S)

Poprzednio tak nie było, być może znalazł własną połówkę, lub najzwyczajniej w świecie się zakochał – uczucie którego wcześniej nie znał, myląc je z zauroczeniem.

Nikt z całej trójki nie było obrażalskie, co jest bardzo pożądaną cechą. Wiele dni później młodsza powie mu.

Albo - nikt z całej trójki nie był obrażalski, albo, żadne z całej trójki nie było obrażalskie.

- Wierzę, że możesz się zmienić.

- Siostra, podpisz. - (pauza) Młodsza podała zgodę.

- O tamten złom w kącie.

Mam ambiwalentne uczucia po przeczytaniu tego tekstu. Niekiedy opisy były fantastyczne, coś niepowtarzalnego, z zazdrością czytałam i starałam się zapamiętać. Konstrukcje postaci są jednocześnie ciekawe, nietuzinkowe i stereotypowe, jakbyś chciał zamknąć w każdej z opisywanych osób jakąś ułomność psychiczną. Tutaj nerwica, tu depresja, tu psychoza, tu coś innego. Czasami wczuwałam się w bohaterów i w ich dialog, a czasami czułam, że mnie po prostu denerwują. Skończyłam z wrażeniem, że jednak ich nie lubię, ale nie uważam, żeby to było negatywne. W końcu tekst powinien wzbudzać emocje.
Miałam problem ze zrozumieniem, w którą stronę idzie fabuła. Jest dużo przeskoków i całość zrobiła się nieco chaotyczna. Może mógłbyś zastanowić się nad bardziej przejrzystą konstrukcją? Większe odstępy już ułatwiłyby sprawę.
Dobre zagranie z niedookreśleniem imion bohaterów, lubię takie zabiegi. Pomocne było to, że pisałeś w nawiasach, kto jest kim w niektórych scenach, inaczej nie szłoby się połapać, co się dzieje.
Ta ich miłość jest....oryginalna. Z jego strony piękna, z jej? Nie jestem pewna. Myślę, że jest w tym tekście coś głębszego, próbowałam to złapać, ale mam wrażenie, że udało mi się tak tylko lewą ręką. Za dużo chaosu, może za drugim razem będzie mi łatwiej.

Pozdrawiam